| |
Σαν χθες θυμάμαι το μάθημα της ιστορίας, εκείνες τις βαρετές ώρες στο σχολείο που περίμενα να περάσει η ώρα για να χτυπήσει το κουδούνι. Που οι καθηγητές γεμάτη βαρεμάρα και χαμηλόφωνα μας λέγανε αυτά που δεκάδες φορές είχαν πει. Παρότι δεν έδινα και πολύ σημασία πολλά από τα λόγια περνάγανε απευθείας στο μυαλό μου και έμειναν εκεί, καταγεγραμμένα στη μνήμη μου.
Έτσι και τώρα, μου έρχεται και μου ξανά έρχεται στο μυαλό η φράση που μας έλεγαν τότε, για τους πολιτισμούς που έφταναν στο ζενίθ τους και μετά ξεφούσκωναν και ξεθώριαζαν σιγά, σιγά για την ακμή και την παρακμή. Και τώρα είναι η ώρα, που αυτή η καμπή της ιστορίας περνάει από τη ζωή μου, από τη ζωή μας.
Όσο η κοινωνία ήταν στην ακμή της, ήμουν παιδί, και τώρα που μεγάλωσα και ήμουν έτοιμη να ανοίξω τα φτερά μου και να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα ξαφνικά η κοινωνία βουλιάζει στη παρακμή της. Πόσο άδικο άραγε; Εγώ δεν πρόλαβα να κάνω αυτά που ονειρευόμουν, ούτε οι φίλοι μου, ούτε οι συμμαθητές μου. Ούτε τριάντα δεν είμαστε και πρέπει να συμβιβαστούμε. Πρέπει να αφήσουμε τα όνειρα μας στην άκρη. Να κάνουμε δουλειές που δεν μας εκφράζουν, να πληρωνόμαστε ελάχιστα, με χρήματα που είναι αδύνατον να ζήσει κανείς έστω και αξιοπρεπώς και να λέμε και ευχαριστώ που έχουμε έστω και αυτό. Να φοβόμαστε να κάνουμε δική μας οικογένεια να φοβάστε να γίνουμε γονείς γιατί δεν ξέρουμε αν θα μπορούμε να αντεπεξέλθουμε ακόμα και στις βασικές ανάγκες που έχει ένα παιδί.
Περιμέναμε να μεγαλώσουμε για να βρούμε τι; Μια κοινωνία φόβου; Πόσοι από μας φοβούνται ακόμα και να αγαπήσουν; Ακόμα και να δεθούν με έναν άνθρωπο; Πόσοι φοβούντε ακόμα και να διεκδικήσουν τα χρήματα από τις ώρες που έχουν δουλέψει; Να διαμαρτυρηθούν για μια άδικη απόλυση ή μια άσχημη εργασιακή μεταχείριση;
Πόλεμος, πάντα όταν άκουγα για αυτόν φοβόμουν, θυμάμαι ακόμα πως τρόμαζα όταν έβλεπα ταινίες με τους Γερμανούς, το πως σκότωναν το πως βασάνιζαν. Ο ήχος από τις μπότες τους πολλές φορές ερχόταν στον ύπνο μου σαν εφιάλτης και ας μην είχα ζήσει εκείνη την εποχή. Μεγάλωσα όμως, και τώρα ο ίδιος ήχος έρχεται πάλι. Ο πόλεμος αυτή τη φορά δεν είναι σώμα με σώμα είναι ψυχολογικός, είναι οικονομικός. Δε ξέρω τι από τα δύο είναι ποιο βίαιο. Ίσως το πρώτο, το δεύτερο όμως είναι ποιο βασανιστικό, σαν ένας αργός και επώδυνος θάνατος.
Θέλω να πιστεύω, θέλω να ελπίζω, ότι θα προλάβω και την επόμενη καμπή της ιστορίας, την ακμή. Θέλω να ονειρεύομαι ότι αυτό θα τελειώσει και θα έρθει και πάλι η άνοδος. Ελπίζω μόνο να μην είναι πολύ αργά όταν αυτό συμβεί, να μην αργά για μένα, για τη γενιά μου για τα όνειρα μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
