Μια μέρα αμέριμνη καθώς θα περπατώ
αλυσίδες θα ζώσουν το κορμί μου
με χειροπέδες φυλακισμένη θα με σύρουν στο χορό
να πληρώνω εκεί την... άθλια ζωή μου!
Μα εγώ εκεί όπως θα μαι γονατιστή
το χώμα να φιλώ, να σώνονται τα λόγια
με τραγούδια θα νανουρίζω τη σιωπή
εμένα δεν θα μ'ακούς να λέω μοιρολόγια!
Οι ελεύθεροι της γης θα στέλνουνε ευχές
και οι φύλακές μου θα βγάζουνε φωτιές
και όσο και αν θέλουν να με δουν να πεθαίνω στη φυλακή
εγώ θα τραγουδάω περήφανη, με οργή!
Τη νύχτα θα σβήσω τα δάκρυα των ανθρώπων
που κλαίνε βλέποντάς με γονατιστή στο κλουβί.
Και αν μου σωθούν οι μέρες και θελήσω να πεθάνω
το τελευταίο άσμα μου, πένθιμο δεν θα 'ναι,ούτε μια στιγμή!
Και αν κρατούν μαχαίρια,ρόπαλα και κοφτερά κλαδιά
φόβος ποτέ δεν θα παραλύσει την καρδιά
και αν θέλουν να με δουν να δακρύζω,να λυγίζω
δεν ξέρουν πώς εγώ γεννήθηκα μονάχα για να ελπίζω!
Και αν περιμένουν να με δουν έλεος να αποζητώ
εγώ το στόμα μου πεισματικά θα κρατώ κλειστό
και του κόσμου όλου τις αγκαλιές στην αγκαλιά μου θα 'χω
γιατί την ελευθερία στη καρδιά ποτέ δεν βάζω σε τάφο!
