Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132752 Τραγούδια, 271245 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Χωρίς προσχήματα
 Artio (ʼρκτος) : Λατρευόταν από τους Ελβετούς στα περίχωρα της Βέρνης και ήταν θεά αντίστοιχη της ελληνικής Αρτέμιδος..
 
Συνήθισα το βήμα βαρύ και δύσκολο
τα άστοχα μηνύματα στα χρόνια
με προκαταβολές που ρίχνουν τα προσχήματα
να είμαι ʼρκτος κύκλος και συμπόνια

Βαρέθηκα να ζω μ' άδεια νοήματα
και να γεμίζω φόβους το μυαλό μου
να είμαι ανοχή σε γκρίζα κτίσματα
και να υπογράφω πάντα πάνω στ' όνειρό μου

Θέλω κάτι ν' αλλάξει καιρό
Πόσα έντυπα μ' έχουν ξεγράψει
Θέλω λίγο το φως να γευθώ
Απ' αυτό που η νύχτα θ' αλλάξει

Συνήθισα ν' αλλάζω την πυξίδα μου
Μια δύσκολη πορεία να διαλέγω
Στα εύκολα εκπέμπει η ακτίνα μου
Τα τείχη δεν μπορώ να υπονομεύω

Τις ίδιες πόλεις μ' άλλον συμβιβασμό
Σαν ένα ρόλος πέρα απ' την τάξη
Οι ίδιοι άνθρωποι που παίζουν κρυφτό
παιδικά παιχνίδια που δεν τα έχουν ξεχάσει

www.poitis.musicheaven.gr





 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 7
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Κοινωνικά & Πολιτικά
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Τα σύνορα του μυαλού αλλάζουν κάθε τόσο πατρίδες , διάλεξε μια και ζήσε, είναι η δική σου γη...
 
Ηλίας Πολίτης
02-07-2005
Ακολουθώντας τη στάχτη που σκόρπισε ο αέραςΑναπνέοντας τον ατμό του καμένου μέσα στις παραισθήσεις σίδερουΓεμίζοντας ταυτόχρονα την παλέτα μου με κεραμίδια, ξερά φύλλα από ρόδα και ευχές από μια γη ξεχασμένη.Επαγρύπνησα,Ένοιωσα την ταπεινότητα της υπέρτασης καθώς με το ένα χέρι ακούμπησα το θολό τζάμι που γράφαμε μαζί παιδιά,Με συγκίνησε η Αρτεμισία άρκτος, γερασμένη στο σκουπισμένο από τις σκόνες σπιτάκι της ξαπλωμένη την βρήκα,Κουνούσε τα μάτια σαν βεντάλια,Θυμόταν ακόμη το άρωμα της βανίλιας και τα χρώματα που ζωγραφίζαμε στην βεράντα,Αν ερχόσουν εκείνο το δειλινό θα μπορούσες να δεις κι εσύ το ουράνιο τόξο να ανατέλλει μέσα στη βροχή,Περπατούσαμε έτσι πιασμένοι σφιχτά, ακουμπώντας στον ώμο ο ένας του άλλου.Ψηλαφώντας το όριο του μαρμάρου από την άμμο,Χτίζαμε το δικό μας κάστρο και με μόνη σημαία την ειρήνη στην ψυχή τινάζαμε το βλέμμα στον ήλιο,μενόημα...Απόσπασμα Χρήστος Κυριακόπουλος...
stigmi
02-07-2005
Σε διαβασα πολυ προσεκτικα και θα σου πω με οση ειλικρινεια διαθετω οτι αποφασισα πως οτιδηποτε σου γραψω (ακομα και ενα μπραβο η ενα θαυμαστικο) θα ειναι εντελως ανουσιο μπροστα στην τοσο ξεχωριστη γραφη σου. Επισης να πω _κατι που δεν συνηθηζω_ πως ζηλεψα το τοπιο του δειλινου..Φιλιά σου!!!
Ηλίας Πολίτης
02-07-2005
Στιγμή μου κάνω οτιδήποτε μπορεί να με κ'ανει ουσιαστικό και δημιουργικό τίποτε άλλο,να γράφεις αυτό που νιώθεις ,χωρίς κορδέλες και φτασίδια,καλό σου μήνα Σ' ευχαριστώ...!!!
kostas71
02-07-2005
Καλό μήνα Ηλία....έχεις αλάξει πολύ ύφος και πρέπει να ομολογήσω πως έχεις ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια μιας στερεότυπης απλά πιοιτηκής συλογής....συνέχισε να αλλάζεις πορίες και να καταγράφεις όλα όσα ακούγονται δύσκολα....
Ηλίας Πολίτης
02-07-2005
Δεν ξέρω αν έχω αλλάξει φίλε Κώστα γιατί όσα δημοσιεύω δεν είναι μόνο καινούργιες ιδέες αλλά και παλιές απόψεις και εμπειρίες,οπότε δεν έχουνε συνοχή ,αλλά είναι διάσπαρτες στο χρόνο,όλα είναι δοκιμια ψυχήςκαι δεν τα κρίνω λογοτεχνικά ,γιατί δεν είναι αυτός οσκοπός μου και δεν είναι και πρέπων,μου αρέσουν οι αλλαγές και γι αυτό προσπαθώ και πειραματίζομαι,Να είσαι καλά και καλό σου μήνα με ευτυχία...
Αγνή
03-07-2005
Ψυχή μου, τα φεγγάρια δεν ζουν μόνο μιά βραδιά....Κάθε άλλο παρά γήινος!!!
Ηλίας Πολίτης
03-07-2005
Καρδιά μου, άστους να λένε,τα δικά μας τα φεγγάρια έχουν ακόμα πολλούς ουρανούς για να ταξιδέψουν,το ανέσπερο φως τους...

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο