Πες μου τι μπορεί να με παρηγορήσει τώρα που είμαι μόνος μου και έχω όλη τη ζωή μου μπροστά να την τελειώσω μόνος μου.
Ξημερώματα, έξι παραείκοσι.Το πρωί θα ανατείλει μέσα στα μάτια σου.Μέσα από μια φωτογραφία σου που λαθραία κοιτώ.
Αχ και να είχαμε λίγες στιγμές μαζί, να τώρα έτσι όπως ζει ο καθένας.Να ανέτειλα εγώ μες στα δικά σου μάτια για λίγο. Τώρα που οι αλήθειες που κρατά ο καθένας είναι μια μοναδικη λύτρωση.Αχ και για λίγο ν’ αγγίζονταν τα χέρια μας, να σε μια φιλική χειραψία.
Ίσως έτσι να υπήρχε κάποια λύτρωση.
Να μ’ εβλεπες πως κρατιέμαι από το μικρό παρελθόν μας.Λες και σε περίμενα σ’ αυτό το πεθαμένο μπλε καλοκαίρι.Μα μη με πιστέψεις.Δε σε περίμενα.
Δε θέλω να γίνομαι λυρικός μα θα ‘θελα να ‘μουν κάτω από την ομπρέλα της ζωής σου.
Μες στην αγκαλιά σου, στην καθημερινότητα σου.
Τι άλλο ευελπιστώ να ζητώ πια παρά την περίθαλψη του βλέμματος σου.
Μα λιμάνι δε βλέπω παρα φαντάζομαι σαν τρελός που είμαι.
Τέλειωσαν οι φωτογραφίες σου τέλειωσαν και οι φαντασίες μες στο μυαλό μου.
Αραγε θυμάσαι;
Αναρωτιέμαι τώρα που έχασε ο καθένας μας το εφηβικό πνεύμα του αν έχει απομείνει εκείνη η αγάπη που τόλμαγε και με παρηγορούσε.
Γιατί εγώ το μόνο που θυμάμαι ήταν κτίρια.Το μόνο που θυμάμαι μια διαρκής εξορία.
Μα εσύ και εκείνος ζείτε.Τσαλαβουτάτε στο δροσερό νερό της αλμυρής θάλασσας, παίρνετε από κάτω την άμμο και την αφήνετε να τρέξει από τα χέρια σας.Σαν μια κλεψύδρα.
Και χαμογελάτε.Ποιος σας έμαθε να μετράτε έτσι κρυφά το χρόνο;
Ενώ εγώ νιώθω σαν ένα άδειο κουφάρι.Και όλο σαπίζω.
Ποια κουβέρτα να με ζεστάνει;Τι ωφελεί και αν με σκεπάσεις;
Πως κατάντησα έτσι.Γιατί με άφησες;Ίσως έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα.
Ίσως δε μπόρεσα να τα κάνω καλύτερα.Ίσως δεν ήθελα.
Μα το πιο πολύτιμο δεν είναι πως θα φοράω-ίσως και για πάντα, τις πορφυρές πληγές μου.
Το πιο πολύτιμο είναι πως θα σε θυμάμαι.
Τέλος αφήνω σ’ αυτή τη στιγμή μικρά βιολετί λουλούδια που ποτέ δε θα σε ξυπνήσουν από το παρελθόν.
