| |
Κει που γινόμουν ένα με τον ουρανό,
εσένα πάλι έριχνα σ' ατέλειωτο κενό.
Ίσως να' ναι στη φύση μου να μην καταλαβαίνω
ή να μη θέλω πια να δω και μόνος μου να μένω.
Ντυμένος είμαι με το φως, κάποτε με το σκότος,
κι εσύ συνέχεια προσπαθείς, μα ειν' άδικος ο κόπος.
Αν δεν θελήσω εγώ με μιας, παράθυρο ν' ανοίξω
μέσα σε μπόρες και βροχές τον ήλιο πώς ν' αγγίξω;
Ίσως να' ναι στη φύση μου, να με τραβά ένα πέπλο,
παντοτινά κατάμαυρο, κι εγώ να μην το βλέπω.
Μεγάλο ειν' το κεφάλαιο που βάλθηκες να κλείσεις
μεγάλο το μυστήριο που προσπαθείς να λύσεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
