| |
Για μένα δεν υπάρχεις πια.
Ακούω την πόρτα να χτυπά
και δεν ανοίγω.
Δεν είσαι τίποτα παρά
ανάμνηση που φθείρεται στου λιμανιού τα βράχια.
Ανάμνηση που καίγεται στο πύρωμα του ήλιου,
και που το κύμα της ζωής τη σπάει σε κομμάτια.
Μικρά δεν είναι τα παιδιά
αλλά οι μεγάλοι που σκληρά
τα φοβερίζουν.
Ας γίνουν όλοι τους με μιας
ανάμνηση που φθείρεται στου λιμανιού τα βράχια.
Ανάμνηση που καίγεται στο πύρωμα του ήλιου,
και που το κύμα της ζωής τη σπάει σε κομμάτια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
