| |
μια αρμυρ ατελειωτη η ψυχη
κι η χορδη στο κυμα πανω ανθιζει
πονου εξομολογηση αρχιζει
στον ζειμπεκικο που ακολουθει
σε κανβαδες μιας τρελλης φυγης
χρωματα ταξιδευες και φιλους
εφτιαξες δικους σου παραλληλους
και κρυμμενος μεσα τωρα ζεις
χρονια σε ρωτουσα στα χαρτια
σημα να μου στειλεις οπου φτασεις,
συντομευουν μουπες οι αποστασεις
στου πνιγμενου τη στερνη ματια
αστατος καιρος και λογισμος
που να βρεις καλο καιρο να γραψεις
οσες ροτες και να θες ν αλλαξεις
των ενστιχτων θαβγει ο χρησμος
τ απειρα εγω σου μια νυχτια
πεθαναν μα γεννηθηκαν παλι
το κουφαρι σου εμεινε κοραλλι
κι η ψυχη σου τ΄ουρανου μυτια
ενοιωθα τι ηθελες να πεις
ζουσαμε κι οι δυο χωρις φτιασιδια
η ανασα πια δεν ειναι ιδια
ουτε υπαρχει λογος για να πιεις
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
