| |
Τώρα που είσαι ψηλά με τα φτερά σου ανοιγμένα διάπλατα,
δες πως αγκαλιάζεις όλη την οικουμένη με τη σκιά τους,
και δε σε νοιάζει για τις παλιές πληγές,
που δεν κατάφερες να τις γιατρέψεις,
μα δες πόσο καλά τις κρύβει το μέικ-απ.
Και έτσι λησμονείς μέχρι να περάσουν οι καλές στιγμές.
Μα θυμήσου.Για μια φευγαλέα στιγμή μόνο θυμήσου.
Τότε που δεν είχες φτερά κι ήσουν ένας άνθρωπος χωρίς φτέρα.
Όπως ένα απλό μυρμήγκι εργάτης μες στο λιοπύρι του καλοκαιριού,
κάτω από ιδρωμένα λυπημένα πρόσωπα κλεισμένα σε φυλακές από μπετόν,
δίχως διακοπές και ανέμελη ζωή.
Τότε που απλά και μελαγχολικά περπάταγες ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους
και απεγνωσμένα έκλαιγες, φωνάζοντας γοερά στον διπλανό σου ‘’κάνε με να ζήσω για πάντα ή σκότωσε με νέο’’ .Όλα αυτά χωρίς να ακούγεσαι.Διακριτικά στη σιωπή.
Που κι εκείνοι δεν είχαν φτερά και σε περιφρονούσαν, είτε με άγνωστα αγγίγματα ή στιγμιαίες ματιές.Κι εσύ μέσα σου πονούσες.Ένιωθες το ανικανοποίητο να αναβλύζει από παντού.Από τις κόγχες των ματιών, από τα κρύα χέρια, το λερωμένο πουκάμισο.
Να φωνάζει για το ανέφικτο.Για το θάνατο, για τα κορμιά και τις ψυχές που δε μπορούν να γίνουν ένα χωρίς να πονέσουν.Για την σταθερά απομόνωση που ο καθένας κουβαλά μέσα του και την μεταβλητή που του φορτώνει ο άλλος.
Μα αυτό που σε ρήμαζε ήταν οι γύρω άνθρωποι.Αυτοί που νόμιζες ότι σου άνηκαν και μπορούσες να αφέθεις πάνω τους όπως το φτερό στον άνεμο.Μόνο έτσι νόμιζες πως θα ταξίδευε η ψυχή σου και θα έβρισκε την ανέμελη και εφηβική αγαλλίαση της.
Μα οι αγκαλιές τους σε βύθιζαν στην ταραγμένη θάλασσα των ματιών τους.Κι εσύ τους μισούσες ακόμα πιο πολύ.
Μα τώρα όλα αυτά αποτελούν μια ανάμνηση , όπως και η ταπεινότητα σου.
Τώρα που ‘χεις φτερά και είσαι ψηλά όλοι εσένα θαυμάζουν.
Εσένα κοιτάνε με μια αδέσποτη υποταγή.
Αυτό άλλωστε σημαίνει άνθρωπος.Κοιτώ ψηλά.
Κι εσύ το ξέρεις καλά για να έχεις αναγκαστεί να βγάλεις φτερά και να βάλεις τόσο μέιικ-απ.
Το ξέρεις πως σχεδόν ποτέ δεν κοίταξαν κάτω τους για να δουν το μυρμήγκι, ούτε δίπλα τους για να δουν τον άλλον άνθρωπο, τον συνάνθρωπο τους.
Τώρα που έχεις φτερά κι είσαι τόσο ψηλά,
τους συγχωρείς όλους γιατί έγινες ο θεός τους ‘’εν μία νυκτί’’.
Γιατί πάνε εκείνες οι μέρες που ήθελες βρόχη για να ποτίσεις με αθανασία τις στιγμές σου.
Τι ωραία να υμνείς το ονειροπαρμένο τώρα και να λησμονάς τον πόνο που θα έρθει,
όταν δε θα μπορέσεις να ξεφύγεις από το θάνατο της πτώσης.
Μα το μόνο που σε μέλλει τώρα είναι μη χάσεις τα φτερά σου και μη φύγει το μέικ-απ.
Και απομείνεις πάλι ένας άνθρωπος χωρίς φτερά και μεικ-απ.
Με τις πληγές σου εκτεθειμένες στην αδιαφορία των άλλων που έτσι όπως θα είναι αρπαγμένοι από την αιώνια λήθη τους,
θα συνεχίσουν να κοιτούν ψηλά,
για τον επόμενο φιλεύσπλαχνο θεό τους.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
