| |
Θαλασσα,
εσυ που παιρνεις ότι αγαπω
Και κανεις εμενα να κλαιω και να παραμιλω,
Που θες απλα να με στεναχωρεις
Και ξεπερνας τα ορια κάθε στροφης.
Εσυ,
που να σε ακουσω δε μπορω
Να ξερω αν όταν σου μιλαω με ακους (δεν μπορω).
Θαλασσα μου,
εισαι τόσο πλατια
Τοσο μακρινη μα τοσο κοντα.
Θαλλασσα μου
όλα τα μπορεις
Αγγιζεις τον ηλιο, αγγιζεις τον ουρανο
Να σου κρυφτο πια δε μπορω.
Μες το αιμα μου κυλας
Και κλαιω με δακρυα πικρας και χαρας.
Ειδες,
κι αυτά εχουν την αλμυρα σου
Κι αυτά εχουν μια δοση από την μοιρα σου.
Μοιρα χωρις προορισμο, χωρις στοιχειο, χωρις ορισμο.
Ισως να σε ακουω να μιλας.
Τα κυματα
με νανουριζουν
Τον κοσμο δεν δειχνουνε θολο,
μα ταραγμενο από κάθε σκεψη.
Θαλασσα μου,
εσυ,
Τοσο απεραντη και τοσο μακρινη.
Ο αερας σου... με ανατριχιαζει
Και δε με νοιαζει να χαθω.
Η θλιψη σου με ξεκουραζει
Γιατι να βυθιζομαι στην μοναξια
;
Μα, όχι, δεν είναι ετσι.
Πια
κολυμπαω στο βυθο σου,
Χωρις αναπνοη και δεν πεθαινω.
Αυτό σημαινει ότι αντεχω,
Ο δρομος μου δε σταματα.
Ισως να εχω κανει λαθη
Κι εσυ μ'απετρεψες από αυτά.
Μου εχεις μαθει να κοιταω μπροστα
Και σε κάθε εμποδιο να χαμογελω
Κι ότι το ένα εμποδιο αποτρεπει ενα άλλο
Μεγαλυτερο.
Μα τοτε, πιο θα ηταν πιο μεγαλο εμποδιο, ποια πιο μεγαλη στεναχωρια
Από αυτή, ενός χαμου, που μερα νυχτα με τυρανναει,
Αφηνει πληγες και με ποναει;
Τι θα ηταν πιο οδυνηρο από αυτό
Που συνεχεια νιωθω εγω;
Το ξερω
εσυ θα εισαι αυτή
Που στο τελος θα μου μεινει.
Εσυ θα εισαι, μονο εσυ, η τελευταια μου πνοη.
Όχι, δε σε καρτηγορω, μα χάνω αυτους που αγαπω
Και τοτε ποναω πιο πολύ,
Γιατι η αγαπη είναι..
Παντοτινή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
