| |
Έμαθα από παιδί
η ζωή δε μοιάζει σκληρή
μονάχα αν εξαγνιστεί
σε μια μεγάλη βροχή
άκουσα λόγια πολλά
να θερίζουν σα σιτηρά
ανθρώπους δίχως αύριο
να γίνονται σκιά
τα όνειρα που έχω δει
και κράτησα μια στιγμή
εξαφανίστηκαν
μέχρι να 'ρθει το πρωί
αγάπη μου παστρικιά
δυο φίδια είχα αγκαλιά
τα πράσινα μάτια σου
μου πυρπόλησαν τα φτερά
Μα έμαθα από παιδί
να στέκομαι στη βροχή
με τα χέρια μου ανοιχτά
να πνίγω τη ζωή
και να σβήνω ό,τι αγαπώ
αναμνήσεις που για καιρό
δηλητήριο ήταν στη σκέψη μου
και με έκαναν χαζό
και λυπάμαι πάρα πολύ
για την τύχη μου αυτή
που σα τσακισμένο πουλί
γυρνάω από δω κι από ‘κει
μα Σεπτέμβρη έχω γεννηθεί
δεν έλειψε μέρα η βροχή
κι αν τα ‘κανα μούσκεμα
αυτό το λεν ζωή…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
