| |
Ατσαλάκωτες, βουβές, ψυχές του παρελθόντος
πάνω σ΄ ατσάλινες κρεμάστρες
διαρκώς θα σου θυμίζουν
πως είν΄ αργά για να πεθάνεις
κι ακόμα πιο νωρίς να ξαναγεννηθείς.
Απεγνωσμένη προσπάθεια ν΄ απενταχθείς
απ΄ τη βαρετή σκιά σου
ακολουθώντας τα χρώματα
που παιχνιδίζουν αβίαστα, θολά,
πίσω από ένα γυάλινο παραβάν
χωρίζοντας το τέλος από την αρχή.
Να σουλουπώσεις τα καλουπωμένα όνειρα
εκείνα με τα φωτάκια
που σε καλούν να κουρνιάξεις από κάτω τους.
Όπως στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο
όταν ήσουν παιδί, όταν ήταν γιορτή κάθε μέρα.
Κι η πρόσθεση να συνεχίζεται
και να βαραίνει ολοένα το άθροισμα
όσο πλησιάζεις το μηδέν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
