| |
Ποιό είναι τ’ όνειρο εκείνο,
που πραγματώνεται,
που, μέρα με τη μέρα,
μπρος στα μάτια μου το βλέπω,
ζωή να παίρνει, σάρκα κι οστά,
μαλλιά και στήθη ν’ αποκτά,
που, ξέρω, είναι δικό μου,
- πάντα ήτανε -
φωνή που έχει, χαρά, ψυχή,
ματιές οικείες που γίνεται,
σα νίκης βέβαιης, λαμπρής,
σημαία που ορθώνεται,
που πέρα απ’ τ’ άπειρου
τον τρόμο γιγαντώνεται,
και μετατρέπεται,
σε δυό λεπτά, όμορφα χέρια,
που μ’ αγκαλιάζουν,
να με κάνουνε δικόν τους,
εμένα, που δεν τόλμησα
ποτέ να μαγευτώ,
πως μου ζητάνε τώρα να γευτώ,
χάδια γνωστά, μελιά, υπέροχα,
χρυσάφι, γιασεμί και πόθο,
χαμόγελο από κρίνα,
ενός που προσμένω πυρετού,
τα μάτια μου, σαν τον κοιτούν,
περίτεχνα που ξέρει να χαϊδεύει,
στόμα υγρό, ζεστό, καλό,
μιας οπτασίας μελαχρινής,
χείλη που ζουν αιώνια δίπλα μου,
και σαν απλώσω την καρδιά μου,
ορκίζομαι, μου την φιλούν,
χωρίς αντίκρυσμα και χρέη,
τ’ ορκίζομαι,
πως, σαν απλώσω την καρδιά μου,
την λατρεύουν, ως το τέλος.
Προς ένα τέλος που δεν έρχεται ποτέ.
Έτσ’ είν’ τα όνειρα εκείνα,
που αληθινά κάποιο πρωί θα βγούν.
Δεν σπάν, ούτε ραγίζουν, ούτε χάνονται.
Σε κάμαρες ηλιόλουστες χορεύουν,
ξανά, ξανά και πάλι,
και μας καλούν να τα γιορτάσουμε.
Γλυκιά ζωή!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
