| |
Τώρα ο δρόμος δεν έχει γυρισμό, τον κοιτώ μες τη μέση
και περνώ ανάμεσά σαν κεραυνός σε βροχή από λύπες,
βυθισμένες στην μελαγχολία των σκεψεών μου.
Ψάχνω να βρω την συντροφιά στο κήπο των συναισθημάτων μου,
κόβω ένα ένα τα λουλούδια μου και προχωρώ μες την θλίψη της χαράς μου
Υπάρχει ένα φως που φωτίζει την ψυχή μου παρ'όλο που θέλω να κρυφτώ στο σκοτάδι.
Είμαι μεσα στο σκοτάδι. Είμαι εγώ το σκοτάδι.
Ξεδιπλώνω τον ίδιο μου εαυτό σε παμπάλευκο κάστρο όπου κατοικεί η οδύνη
των πόνων μου.
Πονώ χωρίς να ματώσω, ματώνω όταν πληγώνω τους άλλους χωρίς να πονώ.
Τηλιγω τον πόνο μου στο κάστρο, προχωρώ και πάω, σκύβω το βλέμμα και
προχωρώ. Τώρα γίνομαι θνητός και βλέπω τους άλλους πως πενθούνε.
Γυρνώ σαν σκυλί δαρμένο από κάποιους που μιλούν για δικαιοσύνη.
Και πια ζωή να κόψω και ν'αρχίσω να πιστεύω;
Ίσως αυτοί που μου μίλουν ή 'κείνοι που μου γνέφουν;
Δεν ξέρω, με κουράσανε και θα τραβήξω τ'ονειρό μου,
αυτό με πιστεύει περισσότερο από τους "καλούς μου φίλους"
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
