| |
ολες του κοσμου οι ευχες
της ληθης οι απατες
περπατανε περα δω
και σε καλουν σε παθη
μα κανεις δεν πεθυμα
μητε ροδο μητε αγκαθι
μοναχα σιωπης την ερημια
και λεξεις μετρημενες
κουρνιασανε στα χειλοι μας
γλυκες σαν μελι απατες
κανεις το χερι δεν απλωσε
ποτε του απο αγαπη
και οσοι πιο πανω υψωθηκαν
αιωνιοι πως θα μεινουν
στο τελος σβησαν και αυτοι
ολων η ζωη ειναι το ιδιο
μαυρο φουρτουνας κυμα
και λαβας φωτια
την ψυχη των οντων καιει
και των ευχων που ακουγονται
και των καταρων που περνανε
δωσε για δωρο ακριβο ενα ποτηρι ληθη
και ασε στη σιωπη να κοιμηθουν
ι να ξεχαστουν στο αγριο παραμυθι
και ας λενε οι γνωστικοι πως χαθηκε
του κοσμου η ελπιδα
κουρνιασανε στα ματια τους
του κοσμου οι ψευδαισθησεις
και καθε πανσεληνο θρηναν
χαμενες αναμνησεις
τωρα μονο ανεμος στην οροφη
μαυρες ιστοριες
μαντατα νυκτοπουλια κραζουν στο συρμα
προδοσιες ,παθοι και ιντριγκες
ετσι τα παθη των οντων
κοιμησου εσυ και το φεγγαρι κοκκινο
θα συνεχιζει να φωτιζει ανθρωπων παθοι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
