stixoi.info: Ιμια

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Ιμια

εκεί.. που είναι πάντα καλοκαίρι

ΙΜΙΑ

Συζητήσαμε τα υπέρ και τα κατά μιας σκέψης
Μιας σκέψης μπαλάκι στο τεραίν των προσδοκιών και της ανησυχίας μας
Τρεις βαθμοί κελσίου
Ικανή παγωνιά,
αντίστροφη θέρμη
Θάλασσα ακύμαντη
και ήλιος ελαφρώς απροσδόκητος
Belladona,
I will always love you,
take me internally
from every use nocturnal me.
Δεν ήταν φόβος μα… και πως αλλιώς να το πεις.
Το σημείο μηδέν με τις πολλές εκφάνσεις του.
Το απόλυτο βουτηγμένο στα δάκρυα του ανεπαρκούς
Ατελείς συνθέσεις με γεύση πολυδιάστατη.
Who knows..
Εντωμεταξύ
Όλα τα άλλα είχαν τους δικούς τους κώδικες
Τα χείλη
Τα μάτια
Τα χέρια
Υποταγμένα όμως έστω και ασυνείδητα
Στον υπέρτατο κώδικα και στην μοιραία απόφαση.

Ο χρόνος δεν έχει σημασία, μας υπηρετεί
Μα εμείς πως… πώς να του μάθουμε καλύτερους τρόπους.
Σκέφτηκα.

Δεν απάντησες γιατί δεν άκουσες
Μα την ίδια ώρα έγινε πρωί στο σκαρφαλωμένο χωριό
Άνοιξα ελαφρά την κουρτίνα
Και το μισό του προσώπου σου γέμισε φως.
Έσκυψες το κεφάλι χαμηλά και διαγράφηκε στο στόμα σου
η πιο ελκυστική διαδρομή.
Μέσα στο απόμακρο αυτό του χρόνου,
συνουσιάστηκε η απόσταση με την θέληση
Και η απελευθέρωση των οφειλών
γέννησε την βροχή των άστρων.
Των γαλάζιων άστρων
Των πράσινων άστρων
Των άστρων που διαφανή διέσχιζαν
υποτιθέμενους ουρανούς ….
μα ήταν όλα επάνω σου.
Δεν έχει πια κλήσεις αυτή η ζωή
Δεν έχει δρομολόγια,
φυγές και πόνους
Δεν έχει φόβους
Δεν έχει άνοιες
Είναι γιομάτη από ανόθευτα παιδάκια
που αποσυνθέτουν την ωριμότητα μας
Με μικρές τρικλοποδιές χαμογέλιων
και κοροϊδευτικά τραγούδια που υμνούν την επάνοδο μας.
Ανοίγουν τις πόρτες απ’ τα κάστρα τους
Ντυμένα ιππότες
στήνουν τελετές
Καλπάζουν σα μαχητές ανάμεσα μας
Σκοτώνοντας τα δίκτυα.
Μας απεμπλέκουν οι μικροί σωτήρες μας.
Οι μικροί άγγελοι του λάθους- πάθους.
……Σε φαντάζομαι στα χέρια τους θεά.

Για τους άλλους η μέρα τέλειωσε
Μα για μας
Που ζούμε εδώ
Στο σκαρφαλωμένο χωριό
Δεν μιλά πια κανείς
Γιατί είμαστε πολύ μακριά για να μας δουν
Και τα θερισμένα στάχια των σκοτεινών χωραφιών
Έχουν πλέξει το πέπλο μας


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 3 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

το πιο ξένο σε μένα... είναι ο εαυτός μου

foteinos 15-07-2010 @ 14:37	http://www.youtube.com/watch?v=qTTGX27fsA4
δηθενιά 15-07-2010 @ 14:49	πολύ μπακμπακ
poetryf 16-07-2010 @ 10:54	"Δεν έχει πια κλήσεις αυτή η ζωή Δεν έχει δρομολόγια, φυγές και πόνους Δεν έχει φόβους Δεν έχει άνοιες Είναι γιομάτη από ανόθευτα παιδάκια που αποσυνθέτουν την ωριμότητα μας" ::oh.:: υπέροχο το βρήκα, άμεσο απαύγασμα σκέψης !

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο