| |
Ανοίγω τα μάτια μου,
ύστερα από ένα πανέμορφο όνειρο.
Αισθάνομαι δύναμη,
σ’ ολόκληρο το σώμα.
Κάθε ίνα αυτού
του πρώην τεμαχισμένου κορμιού,
εκτινάσσεται στο διάστημα.
Και το μόνο που ζητά,
που απαιτεί,
είναι να της δείξω την κατεύθυνση.
Δεν έχω όρεξη γι’ αυτά.
Δεν έχω κάποιον λόγο,
για όλα αυτά.
Το κενό δεν υφίσταται.
Ο,τιδήποτε υπάρχει,
-υπήρξε ποτέ -
είναι παραγεμισμένο
με κάτι άλλο.
Φουσκώνει μέσα μου
η δράση.
Απελευθερώνεται κάθε δευτερόλεπτο
η υπόσταση.
Κοιτώ τα ογδόντα μέτρα βάθος.
Ρίχνω μια ματιά,
στα μικροσκοπικά χιλιοστά επιφάνειας,
όπου επιτρέπεται ν’ αποθέσω
τα βήματα μου.
Αφήνω ένα χαμόγελο να ξεμυτίσει.
Μα την κυρίως χαρά την κρατώ
μέσα μου.
Στο πλήθος, που συγκεντρώνεται,
κυριαρχούν δύο τάσεις:
Όσοι λένε πως θα πέσω όπου να ‘ναι.
Κι όσοι ζητωκραυγάζουν
κι επικροτούν την διαδρομή μου.
Ελάχιστοι ακόμη.
Δεν γνωρίζω αν χορεύω
τον πιο αληθινό χορό
στα χρονικά.
Δεν γνωρίζω αν θα βρίζω πάλι
τον εαυτό μου,
τέσσερα δευτερόλεπτα
πριν την προσεδάφιση.
Αυτό, για το το οποίο
θα στοιχημάτιζα
-ακόμη και το ίδιο το όνειρο -
είναι πως δεν υπάρχει
ούτε μιά μοναδική, καχεκτική περίπτωση,
ν’ αφήσω κάποιον ν’ αγγίξει
-έστω κι από μακρυά -
όσα τώρα μου συμβαίνουν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
