| |
εθίζω τα μάτια μου να διακρίνουν στο σκοτάδι
με κλειστά τα βλέφαρα, των ονείρων περάσματα
και τα αυτιά συνηθίζω να ακούνε
στης νυκτός τη σιγή, τα ανεπαίσθητά βήματα .
νύχτα έλα και μπες στης ζωής τα χαλάσματα
όπως θα σαι λουσμένη με του ονείρου τα 'αρώματα
πιάσ' το χέρι σφιχτά για να πάμε
κει που σμίγει ο ουρανός με τη άκρη της θάλασσας
ν' αφήσω μακριά στο νερό να παν ταξίδια
φυσαλίδες γεμάτες με ελαφρύ οξυγόνο κι αείζωο
στο βυθό να τις πάρουν οι ιππόκαμποι
να αναπνεύσουν βαθιά του πελάου τα τρίσβαθα
χαράζω τον ύπνο μου με κοφτερό , μακρύ ξυράφι
δεν φοβάμαι τα αίματα. τα χω δει, τα χω ζήσει
στις βουβές μέσα αλήθειες του νου
στα φριχτά των ανθρώπων κατακόκκινα ψέματα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
