| |
| | Αναμμένο Καντήλι |  | | | των ψυχών που χαθήκαν......20 Ιουλίου 1974, μαύρη επέτειος..... | | |
[B]Αναμμένο καντήλι[/B]
Βρέχουν πάλι οι μνήμες παγερές το μυαλό,
στάζουν πάλι οι φλόγες ηχηρές στην ψυχή
τον γαλάζιο σαν βλέπω μοιρασμένο γιαλό
κι’ ο απύθμενος πόνος μες στ’ αυτιά μου ηχεί
Μια κορνίζα που τρέμει, σε μιας μάνας τα χέρια,
μιας ψυχής το πορτρέτο, σ’ ένα άγνωστο «πού»
τα γιατί να σπιθίζουν, στο μυαλό σα μαχαίρια
το παιδί της πού να ‘ναι, ποιοι να ξέρουν να πουν;
Αλαργεύουν οι μέρες, μες στα χέρια του πόνου
σ’ έν’ ατέρμονο δάκρυ, που θολώνει το φως
εθρονιάστη η θλίψη μες στις στέρνες του χρόνου
κι’ ειν’ της μάνας ο θρήνος, πιο πιστός αδερφός
Ακανθώδη στεφάνια με συρμάτινο χρώμα
βουλιαγμένα βαθιά σου, σου μοιράζουν τη γη
σου τρυπούν της ψυχής σου το ‘ματόβρεκτο χώμα
και κοχλάζουν την πίκρα σε μια σκούρα σιγή
Μες στο μαύρο σου πέπλο, δεν κουρνιάζει φεγγάρι
και ο ήλιος χλωμιάζει πριν καλά ν’ ανατείλει
μ’ απ’ το χώμα φεγγίζει, σαν ελπίδας λυχνάρι
των ψυχών που χαθήκαν, τ’ αναμμένο καντήλι
Μη φυσήξεις αγέρι μην τυχόν και μας σβήσει
τούτ’ η φλόγα που σφύζει στης ψυχής τα κλαριά
και ανάβει για χρόνια της ελπίδας τη ζήση
και ποτίζει σαν δρόσος το δεντρί, «Λευτεριά»!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | «Ένα σύγνεφο ξηλώνει τα ουράνια» | | | |
|
Ιχνηλάτης
20-07-2010 @ 00:10 | http://www.youtube.com/watch?v=iEy6SjRnU-o&feature=player_embedded
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ | | stixoplektis
20-07-2010 @ 01:19 | φτερικούδι
τρόωδος
λεμεσσό
αγια νάπα
αμμοχωστο
λαρνακα
μόρφου
παραλίμνη
λευκωσία
Κύπρος !!! | | Ναταλία...
20-07-2010 @ 03:16 | Μες στο μαύρο σου πέπλο, δεν κουρνιάζει φεγγάρι
και ο ήλιος χλωμιάζει πριν καλά ν’ ανατείλει
μ’ απ’ το χώμα φεγγίζει, σαν ελπίδας λυχνάρι
των ψυχών που χαθήκαν, τ’ αναμμένο καντήλι
Μη φυσήξεις αγέρι μην τυχόν και μας σβήσει
τούτ’ η φλόγα που σφύζει στης ψυχής τα κλαριά
και ανάβει για χρόνια της ελπίδας τη ζήση
και ποτίζει σαν δρόσος το δεντρί, «Λευτεριά
Μακάρι Ελένη μου ::yes.:: ::theos.:: ::hug.:: | | sofiagera
20-07-2010 @ 03:31 | Μια κορνίζα που τρέμει, σε μιας μάνας τα χέρια,
μιας ψυχής το πορτρέτο, σ’ ένα άγνωστο «πού»
τα γιατί να σπιθίζουν, στο μυαλό σα μαχαίρια
το παιδί της πού να ‘ναι, ποιοι να ξέρουν να πουν; ::angel.::
Η απεχθής κρεατομηχανή του πολέμου ::angel.:: | | oneiropola
20-07-2010 @ 03:36 | ::up.:: ::theos.:: ::up.:: | | Νυχτολούλουδο.!!!
20-07-2010 @ 05:46 | Μη φυσήξεις αγέρι μην τυχόν και μας σβήσει
τούτ’ η φλόγα που σφύζει στης ψυχής τα κλαριά
και ανάβει για χρόνια της ελπίδας τη ζήση
και ποτίζει σαν δρόσος το δεντρί, «Λευτεριά»!
Ελένη μου μεγάλες αδικίες.!!! ::up.:: ::up.:: | | Κακτίνα
20-07-2010 @ 13:41 | ...κορνίζα που τρέμει, σε μιας μάνας τα χέρια | | elpidakwstopoulou
20-07-2010 @ 14:31 | Τ' αγέρι δεν την σβήνει , γιατί τούτη η φλόγα έχει φυτίλι απ τις ψυχές όλων εκείνων ,που την δυναμώνουν... και την δυναμώνουν ....και τη δυναμώνουν..............!!!!!!!!!!! ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ
22-07-2010 @ 10:45 |
Μες στο μαύρο σου πέπλο, δεν κουρνιάζει φεγγάρι
και ο ήλιος χλωμιάζει πριν καλά ν’ ανατείλει
μ’ απ’ το χώμα φεγγίζει, σαν ελπίδας λυχνάρι
των ψυχών που χαθήκαν, τ’ αναμμένο καντήλι
Πολύ μου άρεσε το έμμετρο γραμμένο σου!
Χάρηκα για την γνωριμία!
::up.:: ::up.:: | | Brunhilda
28-07-2010 @ 06:49 | Προσκυνω.....
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
