| |
stixoplektis
24-07-2010 @ 10:02 | Άραγε πόσα δάκρυα χρειάστηκε η θάλασσα τόσο για να ομορφύνει..
Πόσα παιδιά απ'τα σπίτια τους να κλαιν και να χτυπιούνται
Μανάδες να λεν προσευχές και να μοιρολογούνε,
και τα άγρια τα κύματα λεβέντες να χτυπούνε..
Στο άγριο,βαθύ το μπλε πόσα κορμιά εχάθησαν..
Πόσοι θάνατοι κρύφτηκαν κ όμως μαγικοί μοιάζουν..
Και του πελάου τα ανοιχτά το βράδυ σε τρομάζουν..
Νιώθεις να ορθώνονται ψηλά,να σε κατασπαράζουν..
ειναι πολύ βαριά η αλήθεια που έγραψες.!!! οι στεριανοί μόνο ταξιδάκι στην Μύκονο ξέρουν. | | Methismeni xotikia
24-07-2010 @ 11:51 | σ'ευχαριστω πολύ..με πονάει πολύ η θάλασσα,και πάντα δακρύζω με τον καββαδία.
| | αντικλείδι
24-07-2010 @ 13:42 | η θαλασσα που σε πονα
αυτη θα σε γιατρεψει
ειναι τσιγγανα μαγισσα
και παει να σε γητέψει ...
μα εσυ μη παυεις ν`αγαπας
αυτο που σε πληγώνει
μοιαζει με χιόνι που περνά
στο διάβα σου και λιώνει ...
αγαπαγε την θαλασσα
πες της γλυκα τραγούδια
και αν θες καπου στο κυμα της
ραίνε την με λουλούδια ...
ειναι γλυκιά και φιλικη
ειναι μία πλανευτρα
και πάντα θα την σκεφτεσαι
γιατι`ναι καρδιοκλέφτρα ... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
