| |
Tον χρονο παγιδευουνε σταγονες αγαπης
εκεινες που επιμενουνε οταν περασει η μπορα
που γινονται τοξα ουρανια σε πεισμα της απατης
που πειθει τους ανθρωπους να ταξιδευουν χωρια
Tις ελκει η βαρυτητα στο σιγουρο ταξιδι
γιατι η τροχια τους εμελλε να καταληγουν κατω
ευαισθητες ειναι στον ιλιγγο μα αν θα πιασουν πατο
η καρδια δεν πιστεψε στο απαλο γρασιδι
Και ζουνε μες τα συννεφα μεσα τους κρατουνε
χαμογελα και ονειρα σε χιλιες και μια νυχτες
Μες την υγρη τους συνθεση δροσιζονται μεθουνε
λυτρωνονται στον ερωτα μιλωντας τις αληθειες
Τον χρονο παγιδευουνε σταγονες αγαπης
μα εκεινος παντοδυναμος τις θελει σε κομματια
αλατι να εχουν μεσα τους τα βαρη της απατης
και αλμυρες να πεφτουνε σα δακρυα στα ματια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
