| |
Θα αναρωτιεμαι παντα
τι ειναι αυτο που μενει
Θα με καταλαμβανει αδοξα
Το αφορητο κενο
Οτι μας βρισκει μονους
Ετσι ξεμακραινει
Οσο αξιζε τοσο ποναει
Στο τερμα εδω
Θα με επισκεπτονται
Συχνα τα βραδια
Οι τυψεις μου γροθιες
Στο γυαλινο κεφαλι
Στον υπνο μου ηρθες παλι χθες
Και εκλαιγες
Απο τα βαρβαρα μου χαδια
Καθε αυγη ανηλεα
Θα φανερωνει
Πως το αδειο γεμιζω
Με το τιποτα
Η θυμηση σου θα με πληγωνει
Και ολα αυτα που μειναν
Μεσα μου ανειπωτα
Θα αναρωτιεμαι παντα
Τι ειναι αυτο που μενει
Ισως να ειναι η ιδια η απορια
Ενα αστερι που γεννιεται
Και πεθαινει
Μια ανασα που αδειαζει
Με ευκολια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
