| |
Δέρμα ποτισμένο με γκλίτερ
Εμπειρίες παραφουσκωμένες στη σιλικόνη,
Να λαμπιρίζεις στο σκοτάδι
Να μην μπορείς πια να χαθείς
Να μην απομονώνεσαι…
Η λέξη βάθος έχει τώρα πια μόνο έννοια πονηρή για σένα
Και να χαμογελάς σαν δεσποινίδα της Λυών στο άκουσμά της
Κάθε βράδυ που πέφτεις για ύπνο
Κλαις από τύψεις για εκείνο το κοριτσάκι που έθαψες
Λίγο πριν φύγεις για το πρώτο σου σολάριουμ
Δε σε κοιτάζει πια στα μάτια η μάνα σου
Και λίγο ανακουφίζεσαι η αλήθεια είναι
Μα σε κοιτάζει στα μάτια το είδωλο σου ακόμα
Σε θολά τζάμια των βιτρινών
Λίγες στιγμές, όσο αντέξει.
Μετά πάλι εστιάζει ταχιά πίσω από το τζάμι
Σε κείνη την πανάκριβη τσάντα
Που πρέπει να αποκτήσεις….
Όνειρα εκτυπωμένα σε κίτρινες illustration φυλλάδες
Αναστενάζεις που δεν ήσουν κι εσύ στο κότερο
Λες και ήταν το Πολυτεχνείο…
-Το ποιο….?
Στο περίπτερο θα βρεις οδηγίες πώς να χάσεις την παρθενιά σου…
Τόσες επιλογές σε ένα τηλεκοντρόλ….
Γαμώτο…δεν έχει σήμα….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
