| |
| | Επανάληψη, έστω για μία φορά |  | | | Αφιερωμένο σε μια φίλη- και στην κάθε άγνωστη φίλη που ποτέ δεν έπαψε ποτέ ν’ αγαπά τη ζωή, ακόμα και στο τέλος. | | |
Να ξεχαστώ.
Θέλω τόσο να ξεχαστώ.
Άφησε με σε παρακαλώ να ξεχαστώ.
Άσε με να φανταστώ πως είναι ακόμα καλοκαίρι,
και βρίσκομαι σε μια παραλία,
κι ο ήλιος καίει αλύπητα πάνω από μας, πάνω,
από τη Μήδεια- θάλασσα που θυσιάζει τα κύματα-παιδιά της,
για να κάνει το τοπίο τόσο ειδυλλιακό.
Άσε με λοιπόν να φανταστώ πως είναι ακόμα καλοκαίρι,
πως είμαι πλάι σ’ ένα φίλο που με αγαπά τόσο πολύ.
Να ξέρω πως έχω κάποιο φίλο και πως δεν αναγκάστηκα να πάω στο απέναντι περίπτερο,
και ν’ αγοράσω έναν, μαζί με τα τσιγάρα και την εφημερίδα μου,
κλεισμένο σε συσκευασία, με ημερομηνία λήξης.
Άσε με λοιπόν να φανταστώ πως είναι ακόμα καλοκαίρι,
πως πράγματι έχω ένα φίλο να μ’ αγαπά τόσο πολύ,
και εγώ είμαι τόσο ευτυχισμένη,
που έχω ξεχάσει πως κάποτε θα πεθάνω.
Ή άσε με να φανταστώ πως είμαι ακόμα νέα,
πως ακόμα έχω το χρόνο με το μέρος μου.
Πως ξενυχτώ, πως πίνω και μεθώ τόσο ξέγνοιαστα,
που ακόμα και εγώ ξαφνιάζομαι κι αφήνομαι,
να με παρασύρεις, ενώ γελώ με το ποτό στο χέρι,
χωρίς στο γέλιο μου ν’ ακούγεται η ηχώ της λύπης μου.
Ναι να γελώ γιατί νομίζω πως είμαι αθάνατη.
Ναι, όταν αναπολώ αυτές τις στίγμες,
νιώθω πως ξεμένω αιώνια μέσα σ’ αυτές, σαν αθάνατη.
Ή Άσε με λοιπόν να φανταστώ πως είμαι έφηβη,
που τώρα μαθαίνει τη γλώσσα του έρωτα.
Μόνοι, στο δωματιό μου και εσύ να πλησιάζεις,
για φιλί, για να κλέψεις την υφή του κορμιού.
Να πλησιάζεις επικίνδυνα και εγώ να τρέμω,
να σπαρταράω σαν το ψάρι, που δίχως οίκτο,
έβγαλες με το δίχτυ σου από το ήρεμο ποτάμι.
Να τρέμω σαν το κοτόπουλο,
που μόλις αποκεφάλισες, σ’ αυτό το ήσυχο μεσημέρι.
Ή να φανταστώ πως είμαι παιδί και ταξιδεύω μ’ ένα ποδήλατο,
στους χωματόδρομους του χωριού μου,ούτε σ’ άλλες πόλεις ή χώρες,
δε θέλω μεγάλα ταξίδια πάρα στο χωριό μου,
που τόσο λησμόνησα, μα που και τόσο κάποτε νοσταλγούσα.
Κι άσε με να τρέχω τόσο γρήγορα χωρίς φρένα,
λες και δε θα χρειαστεί ποτέ να σταματήσω.
Ώσπου χάνω το δρόμο και πέφτω πάνω σ’ ένα φράχτη,
κι ανοίγω το γονατό μου, μα δε με νοιάζει,
γιατί με θεωρώ ακόμα αθάνατη, αφού κανείς,
δε μου έχει φανερώσει ακόμα αυτό το μυστήριο της ζωής,
τον θάνατο.
Άσε με λοιπόν να φανταστώ κάτι ώστε να ξεχαστώ.
Άσε με να φανταστώ πως ανοίγει η σκονισμένη πόρτα,
και ξεπροβάλλει ένα ηδονικό σώμα, αγέραστο και υγιές,
φτιαγμένο από το αρχέγονο πάθος, μόνο για μένα,
δικό μου, ναι δικό μου, ολόδικό μου.
Έτσι το θέλω τυχαία ν’ ανοίξει η πόρτα,
σαν δώρο από την απόγνωση της απόλυτης αλήθειας.
Σαν ειρωνία στο ψέμα σου πως είσαι θεός που θα μ’ αναστήσεις.
Αλλά πρέπει πρώτα να πεθάνω.Να γίνω χώμα.
Έτσι το θέλω λοιπόν να γίνει, τυχαία, χωρίς να πω μια γητειά.
Να μπεις εσύ από την σκονισμένη πόρτα,
να μ’ αρπάξεις και να με βυθίσεις σε ταξίδια,
για να μη νιώσω ποτέ πως αργοπεθαίνω.
Να ξεχαστώ λοιπόν θέλω, γι’ αυτό άσε με,
να πιστεύω με μια αφελή σιγουριά,
πως αυτό το ταξίδι για μαιάμι θα γίνει στον επόμενο μήνα,
πως αν σε πλάσω από πηλό και φυσήξω τη πνοή μου,
πάνω σου, εσύ θα σαλέψεις και θα μ’ αγκαλιάσεις.
Μα τώρα που φεύγει πάλι το καλοκαίρι,
και νιώθω ν’ ανεβαίνει η στάθμη της μοναξιάς, μέσα στο νοικιασμένο δωμάτιο,
καταλαβαίνω πως σε λίγο δε θα μπορώ ν’ αναπνέω.
Πόσο θέλω να κρεμαστώ από τη ζωή,
και να είσαι εσύ η ζωή.
Πόσο θέλω να ξεχαστώ.
Και θυμάμαι πως εσύ καπνίζεις ακόμα,
μα τα τσιγάρα σου δεν υπάρχουν πια.
Και θυμάμαι πως εσύ πίνεις ακόμα,
μα το ποτό σου δεν υπάρχει πια.
Γιατί να ‘ναι αυτός ο νόμος της φύσης,
πάντα να τελειώνουν τα χρόνια μας,
και να απομένει σαν εγκαταλελειμένη πολυκατοικία,
σε μελαγχολικό τοπίο τ’ όνειρό μας .
Πόσο θέλω να ξεχαστώ.
Κι άφησε το μυαλό μου να γυρίσει πίσω,
και να ξεχαστώ προσκαλώντας πάλι εσένα εδώ.
Κι ήλπιζα πως με τα χρόνια θα είχα ξεχάσει τ’ όνομά σου.
Άραγε θυμάσαι πόσο ανυπόμονο αγόρι ήσουν.
Κι αναρωτιέμαι ποια κόλαση να με περιμένει μετά από εδώ.
Γιατί δε μ’ αφήνεις να γεύομαι κάθε πρωί που ξυπνώ,
τα κουλουράκια κανέλας, αγορασμένα από το διπλανό σούπερμάρκετ.
Αφού ποτέ δεν έμαθα πως να τα φτιάχνω κι ούτε πρόκειται.
Αφού ποτέ δε μου χάρισες ένα σπιτικό μ’ ανθρώπους μέσα,
όχι έπιπλα και εξαρτημένα κατοικίδια, αλλά ανθρώπους.
Γιατί δε μ’ αφήνεις να φέρνω στη ζωή τα παιδιά των άλλων,
αλλά αντίθετα μου δίνεις ανημπόρια και μια μικρή σύνταξη,
ως πρόφαση για τον παράδεισο που θα μου στερήσεις.
Και να λες ‘’αυτό είναι το βραβείο σου’’,
‘’αυτή η ανταμοιβή σου’’ που σ’ αφήσαμε θνητή.
Γιατί με κάνεις και εσύ να νιώθω μια εξαρτημένη μεταβλητή.
Τι κι αν οι μέρες μου,οι νύχτες μου, μπήκαν σ’ επανάληψη.
Τι κι αν πάτησα το κουμπί που λέει ‘’επανάληψη για πάντα’’,
ή κοιτώντας σε στα μάτια, γονυπετής,
ψιθυρίζοντας ικετευτικά: ‘’επανάληψη, έστω για μία φορά’’.
Μα αλλοίμονο το ‘χω μάθει πια καλά πως η ζωή δε θα ξαναπαίξει .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | «Αυτό που κάνουμε δεν το καταλαβαίνουν ποτέ, μα μονάχα το επαινούν ή το κατηγορούν» | | | |
|
χρηστος καραμανος
06-08-2010 @ 13:01 | Τι κι αν οι μέρες μου,οι νύχτες μου, μπήκαν σ’ επανάληψη.
Τι κι αν πάτησα το κουμπί που λέει ‘’επανάληψη για πάντα’’,
ή κοιτώντας σε στα μάτια, γονυπετής,
ψιθυρίζοντας ικετευτικά: ‘’επανάληψη, έστω για μία φορά’’.
Μα αλλοίμονο το ‘χω μάθει πια καλά πως η ζωή δε θα ξαναπαίξει .
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Ναταλία...
07-08-2010 @ 03:27 | Ώσπου χάνω το δρόμο και πέφτω πάνω σ’ ένα φράχτη,
κι ανοίγω το γονατό μου, μα δε με νοιάζει,
γιατί με θεωρώ ακόμα αθάνατη, αφού κανείς,
δε μου έχει φανερώσει ακόμα αυτό το μυστήριο της ζωής,
τον θάνατο.
πολύ ωραίο όλο ::yes.:: ::up.:: ::up.:: | | φλοισβος
07-08-2010 @ 03:45 | Όλο υπέροχο.... | | Medelegief
07-08-2010 @ 05:15 | χαίρομαι που σας άρεσε...μπράβο για την υπομονή σας που καθίσατε και διαβάσατε όλο αυτό το κατεβατό γιατί προδιαθέτει να έχεις ελεύθερο χρόνο...και πάλι, γι' άλλη μια φορά ευχαριστώ που με στηρίζετε και ασχολείστε με τις δημιουργίες μου...εδώ μέσα βρήκα το σπίτι μου...και κάθε σας κριτική καλή ή λιγότερο καλή με βοηθάει να βελτιώνομαι καλύτερα και ν' εκφράζω καλύτερα ό, τι νιώθω...να είστε όλοι καλά και ευχαριστώ για την υποστήριξη σας.... ::love.:: | | jota gerogiorgi
16-10-2017 @ 00:01 | ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
