| |
| | δυό μάτια αγγελικά |  | | |
Το δάκρυ μου κύλισε πάνω στο κιτρινισμενο άλμπουμ που ξεφύλλισε η ψυχή ,φέρνωντας πίσω απ το πανέρι της μνήμης εικόνες ζωντανες απο το χθές
Ητανε ολόφωτο εκείνο το σαλόνι που διαβηκα στα εικοσιοκτώ μου.Ντυμένος πολυ απλά και με τις γουνινες μπότες της αεροπορίας, πηγα να ευχηθώ στην ξαδέλφη πουχε γεννεθλια.Τσουρμο τα κοριτσόπουλα που να μη χορταινει ανθρώπου νους την ομορφάδα και την ευωδιά της νεανικής τους σάρκας...Αυτοσυστήθηκα χαμογελώντας..καλησπέρα σας δεσποινίδες μου, με λένε Μάριο...Τότε αρχισαν να τιτιβίζουν όλες μαζι σαν τα σπουργίτια καλώντας με με γέλια να καθίσω κοντά τους.
Χαμογέλασα και πλασαρήσθηκα στην πανεμορφη παρέα τους.Αρχισανε να γελάνε με τις γκριμάτσες και τα χωρατά μου,έγινε πανδαιμόνο στην κυριολεξία.Βλέπετε ήμουνα ενας εξωστρεφης νεαρουλης που χαιρότανε παντοτε την συντροφιά και την κουβεντούλα με τό άλλο φύλλο.
Σε λίγο κι άλλες κοπελες ηλθανε γύρω μας.Τα αλλα παλικαρια καθησμενα απεναντι μας αμίλητα χωμενα στα ακριβά τους κουστούμια ,απλά παρακολουθουσανε χωρίς να συμμετέχουν στο πανηγυράκι .Και τότε το μάτι μου,επεσε στο μικρό σαλονάκι δίπλα.
Ενοιωσα την καρδιά μου να χτυπά δυνατά στο στέρνο.
Ε που πας Μαριε,γιατι μας αφήνεις, ακούστηκε απο την ομήγυρι.
Ομως η ψυχή κατηυθηνε γοργά τα βηματά μου πρός τα εκεί.Ητανε καθισμενη διπλα σε μια φίλη της και χαμογελουσε.Απεναντι της ενας πανέμορφος νεαρός και αρκετα καλοντυμένος δεν χόρταινε να την γδύνει με τα μάτια.
Ητανε μια καλλονή στ αλήθεια, η πο ομορφη γυναικα που είχα δει στη ζωή μου.Ορθιος έτεινα το χέρι στις δυο κοπέλες μην αφήνωντας απο τα μάτια την Θεά μου..."ποτέ σ ενα τόσο μικρό χωρο δεν συναντα κανεις τοση πολύ ομορφιά" ψέλλισα γοητευμένος."Αυτα τα λέτε για να ρίξετε τις γυναίκες κύριε?" είπε σχεδον θυμωμένα Εκείνη.Καθισα δίπλα της ακάλεστος στριμωχνωντας τες σχεδόν."Εσένα θέλω να ρίξω ομορφια μου,ψυθίρισα κοιταζωντας την στα μάτια,μόνο εσένα"..μας εχετε στριμώξει για τα καλά το ξέρετε ειπε σχεδον ωρυόμενη η φίλη της.Εγώ παω μεσα Μαρία,ειναι θρασύτατος και αγενής.Τοτε μου έριξε μια αγρια ματιά ο ακουνητος,ακινητος και αγέλαστος μορφονιός απο απέναντι θρονιασμένος στην πολυθρόνα του .Ητανε δίμετρος αλλα ψοφίμι στην ψυχή,θα τον εκανα του αλατιού αν μου κουνιότανε.
Του έριξα λοιπον και εγω ενα βλέμμα υπο γωνία, δινοντας του να καταλαβει πως επρεπε να μας αφησει μόνους.Απειροελάχιστος ο χρόνος για να καταθεσεις τα ονειρά σου στα πόδια μιας Θεάς,απειροελάχιστος.Περασαμε τρεις ωρες δίπλα δίπλα γελωντας και κοιταζωντας ο ενας στα ματια τον άλλο.
Της εδωσα ενα ζεστό φιλί οταν αποχαιρετιστήκαμε εξω απο την πορτα του σπιτιού της.Τοτε συνηθίζαμε να συνοδευουμε την ντάμα μας κοντα στην πορτα του σπιτιο της και φευγαμε μονο οταν εκεινη δρασκελιζε την εισοδο.Μια εβδομαδα συναντιομασταν καθημερινα μετα το τελος της δουλειας της.Ημουνα φουλ ερωτευμενος και υψιπετουσε το κιτρινο σκοντακι μου με πλοηγό τα ματια της που ήτανε φαροι στις διαδρομές μου για να την συναντησω..Στο κρεβάτι μου άγρυπνος περιμενα να φέξει και μετα να σκοτεινιάσει για να την παρω στην αγκαλιά μου.Αρχες της δευτερης εβδομάδας δεν άντεξα..πηγα σπίτι της να την ζητήσω χωρις μάλιστα να το γνωρίζει εκεινη
Με λένε Μαριο και αγαπω την κορη σας,ειπα με θάρος στους εμβρόντητους γονιους της,θελω να την κάνω ταιρι μου για πάντα.Εκεινη έλειπε.. ητανε διπλα σε μια θειά της.
Μαρίαααα.. ενας κυριος ειναι εδω και λέει ακαταληπτα πράγματα,ελα αμέσως..της ειπε ο πατερας της κλεινοντας με απογνωση το τηλέφωνο
Γνωρίζεστε πολυ καιρό?εθεσε το ερωτημα η μητέρα της.Μονο μια εβδομάδα κυρία .. ειπα ριχνωντας μια κλεφτη ματιά σε μια φωτογραφία της καλης μου που στολιζε τον τοίχο του σαλονιού.
Ανοιξε η πορτα του παραδείσου στα ξαφνικά.Ητανε εκείνη,με τα ματια έξω απο τις κογχες..,εσύ εδώ?Ηλθα να σε ζητησω Μαράκι για γυναίκα μου!Και χωρις την δικη μου συγκαταθεση,πρωτάκουστο!!!.Σε γνωριζω τόσο λίγο Μαριε,τόσο λίγο.Σ αγαπω Μαρία και σε θέλω ,ειπα με σιγουριά στη φωνή.Μαριε σε συμπάθησα πολύ δεν το αρνούμαι αλλα..δεν σ αγαπώ ακομα.θα μ αγαπήσεις και εσυ καλη μου,αρκει να νοιωθεις μεσα στην ψυχή σου μια μικρη φλογίτσα..θα την κανω φωτιά που θα θεριέψει νασαι σιγουρη
Ειμαι ανθρωπος με συνέπεια και εντιμότητα ,δεν θα σε απογοητευσω.Αυτά εβγαιναναν απ την ψυχή μου,αυτα έλεγα..
Αν δεν με θέλεις για αντρα σου,θα φυγω χωρις να σ ενοχλησω ξανά,χωρις να πεσω στα πόδια σου.Θα πονέσω το ξέρω,θα υποφέρω....
Σηκωθηκα , αποχαιρετησα τους γονείς της και κατευθυνθηκα προς την έξοδο.Γυρισα και την κοιταξα στα μάτια ,ητανε δακρυσμένα,εκλαιγε γοερά η ψυχή της
Αντίο άπιαστο ονειρό μου..αντίο.
Τοτε ενοιωσα ενα τραβηγμα στο μπουφάν μου.Που πάς χωρίς εμένα Μαριε,που πας?Μουχες υποσχεθει πως ποτε δεν θα μ αφηνες μόνη το ξέχασες?
Ξεχασες το τραγουδάκι μας"μη φοβασαι,μη φοβασαι στο πλευρό μου πάντα θασαι"?
γυρισε τοτε προς τους γονείς της..το θέλω αυτο το παιδί,εχει πολυ παλικαριά μεσα του,νοιωθω σγουρια διπλα του..τον θέλω για αντρα μου
ΥΓ Σε τρεις μηνες αρραβωνιαστήκαμε,σε έξη παντρευτηκαμε και 23 ολοκληρα χρόνια ζήσαμε την ευτυχία ο ένας δίπλα στον άλλο ΑΧΩΡΙΣΤΟΙ,μεχρι που ο χάρος με ζήλεψε..
Μαράκος 2000
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | η τέχνη δεν μπαίνει κάτω απο κομματικές παντιέρες ,συνθήματα και δογματισμούς.Ανηκει σε όλους ! | | | |
|
kantadoros
07-08-2010 @ 12:23 | Γειά σου Μάριε παληκάρι συγκινήθηκα ρε μπαγάσα ::theos.::
Τι να πω για το χάρο, δεν είναι στο χέρι μας... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
