| |
Κάποτε μου φαινόταν αδιάνόητο
μισή στίγμη
μακρύα σου να μπορώ
τώρα συνηθίζω στο ανόητο
πείσμα της ζωής μας
το πιο σοβαρό
αγνώστου χώρες
με πόνο στα δωμάτια
κι η μοναξιά
να λέει τα δικά της
γεμάτες ώρες
απ όνειρα κομμάτια
κι ευθεία μας στρόφή
γαμώ τον τσαμπουκά της
κοιμόσουν και μετρούσα
ανάσας σου κορμί
που σαν ευχή κρατούσα
στα δυο γλυκά σου μάτια
τα μάτια
της ψυχής μου
τα μάτια τα μελί
της καρδιάς σου
τα παλάτια
τόσους μήνες μονάχη μου τρέχω
λέω στον εαυτό μου απέχω
ποιος μπορεί
τη φωτιά να νικήσει
μέχρι και την κόλαση έχεις
σβήσει
Μια φορά το χρόνο βγάζω την πληγή μου βόλτα , να πάρει αέρα μέχρι το επόμενο ραντεβού..
7 Αυγούστου 2009 ...Ένα χρόνο μετά ..Γραμμένο για τότε που στις ακτές του Λογαρά , ΄΄εγραφα το ονομά σου στην άμμο με τα γερά μου πόδια και σου μίλαγα με όση σιωπή είχα στην καρδιά μου..Για τις στιγμές που δε ήσουν ειλικρινής κι άφησες μια αληθινή αγάπη να έχει ένα μισητό τέλος..Πόσο πόνεσα να μη σε μισήσω....Στο πέρασμα του χρόνου κατάλαβα , ότ άταν αγαπάμε
δεν πηγαίνει με όπισθεν η καρδιά!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
