| |
Ξημέρωσε και πάλι
κι όμως τα ίδια και ίδια
την μια εδώ , την άλλη εκεί
μα πότε θα έχουμε κι εμείς
μια στέγη πατρική
Τα όνειρα , η ελπίδα
τα νιάτα μας χάθηκαν
Γιατί λοιπόν αυτό
πώς είναι δυνατον
να ζούμε εμείς χωρίς σκοπό
Δέν είναι ο αέρας που φυσά
δέν είναι το κύμα που χτύπα
είναι τα άστρα του ουρανού
που με τρομάζουν...
όταν τα βλέπω κάθε τοσο να αλλάζουν
Κι όταν νυχτώνει τα ρώτω
που θα είμαι αυριο και απορώ
που αυτά ακόμα αναβοσβήνουν
κι ακολουθούν τον δρόμο που χαράζω
μα εγώ... δεν ξέρω να διαβάζω...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
