| |
μα δεν αντεχεις πια τα περιεργα τα βραδυα
τις ιαχες του πληθους και τα ψευτικα τα λογια
εχεις γερασει με τις νυκτες
εχεις παγωσει σε αδειο κελι
μερες ατελειωτες στο χρωμα γκριζες
σαν ονειρο που δεν τελειωνει ποτε
μερα μαρμοτας και επαναληψη
μερα ιδια ξανα και το ιδιο απο την αρχη
δεν ξημερωνει πλεον αληθεια
μοιαζουν παντα ολα συνηθεια
σιωπη πρεπει να χει χρωμα η ζωη
πραξη πρωτη και δευτερα
με λιγες αλλιωτικες πινελιες
εχεις βαρεθει αυτο το γκριζο
τα ιδια προσωπα το ιδιο χθες
μερες μαρμοτας που περναν
αναμενοντας μια σπιθα να αρχισει
μια μερα να περασει κατι να αλλαξει
να προχωρησει το ρολοι σε αλλη αρχη
ανουσιες λεξεις και επαναληψη
τα ιδια προσωπεια στη σκηνη
ενας κριτης που μενει αυστηρος
και ενα ιδιο ονειρο ξανα απο την αρχη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
