| |
Τα φύλλα τρέμουν σιωπηρά στο φύσημα του ανέμου. Κατρακυλόντας πάνω από
κάτασπρες πέτρες, χιονισμένες απ'τη θλίψη του ονείρου.
Κι όμως μιλούν, λεν για τα θαύματα, που ταχα θα 'ρθουν.
Λένε για τις τρύπιες ιδέες, στα σκοτεινά μυαλά των υπόγειων θεσμών.
Αυτοί δεν καταλαβαίνουν. Τα βλέπουν όλα ωραία, μελλοδικά.
Όμως εσύ, τα βλέπεις περίεργα, μαζεύεις τα σκόρπια βήματα, πάνω από
την ίσια γραμμή και τα πηγαίνεις, πέρα δώθε, πέρα δώθε.
Χαλάς την γραμμή. Αυτοί δεν το καταλαβαίνουν, νομίζουν ότι τρελάθηκες,
όμως εσύ τραβάς τον σωστό τον δρόμο.
Σκέφτεσε πως θα 'ναι το μέλλον σου, σκέφτεσε γιατί έχασες το παρελθόν
σου. Δεν σκεφτεσε πια. Μένεις στην ίδια κουβέντα που άφησαν τα δύο
τελευταία λόγια τα δικά σου (της γυναίκας).
Τίποτα δεν σε κρατάει ζωντανό. Όλα εδώ τελειώνουν.
Οι άνθρωποι σου δώσανε το μέλλον. Το μέλλον που σου φτιάξανε!
Κι όμως εσύ δεν βλέπεις! Δεν βλέπεις! Σου κλείνουνε τα μάτια.
Δεν βλέπεις. Σου κλείνουνε την τελευταία τρύπα φωτός της ψυχής σου.
Χάνεσαι! Ζαλήζεσαι! Πέφτεις.Δεν σου φταίει κανενας όμως ρίχνεις
το φταίξιμο στους άλλους. Κι είναι η ώρα να φύγεις απ'αυτή την ζωή
Χωρίς να κάνεις ούτε μία κίνηση. Ούτε μία λέξη. Χάνεσαι στον ίδιο
σου τον εαυτό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
