| |
Στις αδειες πολεις οι ανθρωποι μυρμηγκια περπατανε
Σκυβουν το κεφαλι ευλαβικα και προχωρανε
Βημα με τα χρονια να περνανε
Ακουνε προσταγες και την γραμμη κρατανε
Σε καποιο πλαισιο θα τους στριμωξουν
Στην αυλη του παραδεισου με υποσχεσεις ολα βοσκουν
Σαν μαριονεττες υποκλινονται
Αυξανονται χρονω τω χρονω και πληθυνονται
Και συ στη σιωπη μου λες να ακολουθησω
Την ιδια την γραμμη και να προσκυνησω
Μα δεν γενηθηκα αφεντη μου για να με σκλαβος
Περα απο προσωπεια ψευτικα βλεπω το ψεγος και το παθος
Και αφου δεν κανω για εξαρτημα εγω
Σην αρνηση σου απαντω
Θα με εκει οταν ποθας να μου σκλαβωσεις την καρδια
Με σιδερα και αλυσιδες χαλκαδες στα ποδαρια
Υποσχεσαι την λευτερια μα μου περνας σκοινι σαν τα μοσχαρια
Και αφου δεν γενηθηκαμε μυρμηγκια
Μην γυρευεις αιτιολογιες
Την κριση μας διαλεγουμε και εστω τυφλα προχωραμε
Στις αδειες πολεις προχωραν αυτοι που πειθονται απο λογια
Καμωνονται για ειρηνη πολεμο
Και για παγκοσμιους μοναχα
Κανε ησυχια κοιμαται ο λαος σε ενα παραμυθι
Με υποσχεσεις στο ονειρο
Που καποιος αλλος εχει ζησει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
