Γκρεμισμένες πολιτείες...
έχουν γείρει πάνω μου...
τεντώνουν της μνήμης της χορδές...
ράγισαν το βόλιουμ των αναζητήσεων...
κουράστηκα...
...ψήλωσε στον υπερθετικό βαθμό ο ουρανός...
τα δάχτυλα ματώνουν μα δεν φθάνουν...
κι όλοι χάθηκαν σαν φαντάσματα...
κάτω απ' των γυμνών ποδιών τα χαλάσματα...
έχουν μαστουρώσει σαν πρεζάκια οι επιθυμίες...
ξαπλώνουν στα παγκάκια μιας εγκαταλειμμένης πλατείας...
ρακένδυτες...
αδύναμες ούτε καν επαιτούν...
παρα-δόθηκαν στης κόλασης τους ατσάλινους ιστούς...
σφράγισαν με άμορφους ογκόλιθους τα μονοπάτια...
άπλωσαν το λευκό νυφικό των τελετών...
στο πανικόβλητο πέρασμα απ' τα τσακάλια...
***
Μην μου ζητήσεις ν' αναστηθώ...
θέλω νεκρή την πυξίδα...
χωρίς να καθορίζει πορείες...
χωρίς να ρυθμίζει ταξίδια...
κούρασε το πέρασμά σας...
διάβρωσε τις σάρκες...
μίση-σε την κραυγαλέα ζωή σας...
οι κυνόδοντες αγκιστρωμένοι στην ρίζα της καρδιάς...
μηδένισαν τους τελευταίους παλμούς...
κι εσύ...
τι ζητάς...
ποια νότα χάρτινη να σου χαρίσω...
ποιας ανάσας το μνήμα...
ποιας αίσθησης την ρυτίδα...
άσε με ν' αποκοιμηθώ στο μοναστήρι των τρελλών...
εκεί που ο έρωτας χαρίζεται στις νυχτερίδες...
κι αυτές χάνονται στις σπηλιές των τρωκτικών...
σε μιας ιεροτελεστίας το παιχνίδι...
***
Αύριο θα μεταναστεύσω...
στην πατρίδα των κανιβάλων...
εκεί θα θεριέψω...
εκεί θα μετα-μορφωθώ...
μονάχα τότε θα μ πορώ να σας αγκαλιάζω...
***
Στέλιος Κ.
