| |
Ματώνει τις καρδιές μας το ξυράφι
του μισοφέγγαρου, τ' αστραφτερό,
κι αυτό το βράδυ, το παράταιρο,
που το ξοδέψαμε και πήγε στράφι...
Σε λίγο θα μας εύρ η νύχτα μόνους
κι οι καταδικασμένες μας ψυχές
θ' αποζητούν καινούργιες αντοχές,
για ν' αναμετρηθούν με τους δαιμόνους...
Των πόθων μας δε βλάστησαν οι σπόροι
κι ο στεναγμός μας, τώρα, κατοικεί
σε μια σελήνη, που, σακάτικη,
για μαύρες ξενιτειές θα βάλει πλώρη...
Στα δάχτυλα σαν κέρμα θα σε στρίψει,
φεγγάρι μου, παράφορα η νυχτιά.
Στα βάραθρα, μη θέλει, τα σταχτιά
να πέσεις, στις καρδιές μας που 'χει κρύψει;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
