Σήμερα ξύπνησα πριν χαράξει...
δεν με τρόμαξε το σκοτάδι...
"χαρά μου" φώναξα...
στα δεσμά ενός ανήσυχου ύπνου...
κι άνοιξα τα βλέφαρα στις νύχτας μιαν ανάγκη...
άγουρη ακόμα η ανατολή...
θαμπά χρώματα...
σ' ένα πέπλο σιωπής...
στο βάθος της το πρόσωπό σου ζωγράφισα...
σ' ένα κύκλο καπνού...
στο πρώτο τσιγάρο που άναψα...
Δεν επαιτώ ψυχή μου το κορμί...
ούτε τον έρωτα που χόρτασα...
μια στάλα δικής σου επιμονής...
που στο χάραμα αγνόησες...
ξέχασες...
πως παραμόρφωσα την ζωή...
για ένα άγγιγμα...
ένα φιλί ζωής...
δεν γέρασε η ψυχή μου...
δεν στέρεψαν οι επιθυμίες...
εγώ αγκαλιάζω την αυγή...
κι ας με ασφυκτιούν οι απουσίες...
παρθένα σε νιώθω...
στην αορτή της σκέψης μου...
κρίνο που δεν γεύτηκε κανείς...
μην απολογηθείς...
άσε να ζει το όνειρό μου...
αγκαλιάζοντας τ' αστέρια...
φοβάμαι...
***
φοβάμαι...
τον θάνατο...
και τα κοράκια με τα μαύρα πέτα...
άσε να ονειρεύομαι πως περπατώ μέσα σου...
τραγουδώντας στις άπληστες απολάυσεις σου...
ξεφλουδίζοντας τρυφερά...
τις ανώριμες επεκτάσεις σου...
άσε με να νιώσω παιδί...
στους χτύπους τις καρδιάς σου...
μην μιλάς...
σκορπίζεις το πέπλο της σιωπής...
αυτήν που έχω συντροφιά μου...
μην μιλάς...
στον οίστρο των αισθήσεων...
μονάχα χαμόγελα...
θέλω να ζωγραφίσω στα χείλη σου...
το παραμύθι που δεν έζησα...
μην μιλάς...
καρποφωρεί το ταξίδι μου...
γλιστρώντας στα λευκά κάγκελα...
μιας ιδιόμορφης τρέλας...
μην μιλάς...
φοβάμαι...
μην βουλιάξω στον ωκεανό που οργώνω...
για Σένα...
πειρατής...
στις γαλάζιας σου ακτής...
τα παρθένα κύτταρα...
μην μιλάς...
ψυχή...
είμαι αυτός...
που καταργεί τα σύνορα...
***
Στέλιος Κ.
