| |
"Περπατούμε δίπλα δίπλα και τον κρατώ από το χέρι. Ενας δρόμος που τον έχω περπατήσει ξανά. Όσες φορές και αν τον περπατήσεις πάντα το άσπρο μάρμαρο θα είναι πιο ψυχρό. Κάθε φορά πιο κρύο. Σαν τον πόνο..
Μου μιλάει συνέχεια..
- εφυγε?
- ... ναι
- θα ξανάρθει?
- ναι.. σύντομα..
Με κοιτάζει με δυσπιστία.. Περπατάμε μαζί.
- ..δεν θα ξανάρθει.. Λές ψέματα..
- θα ξανάρθει.. Στο υπόσχομαι..
Περπατάμε και ο ήλιος σχεδόν στριμώχνεται να δεί μέσα από τις χαραμάδες στα σύνεφα. Ο εαυτός μου ξεσπά:
- λές ψέματα! δεν θα ξανάρθει και το ξέρεις! Ποτέ δεν έρχονται πίσω οι καλές στιγμές όταν τις διώχνουμε μόνοι μας!
Ο μικρός εαυτός μου με πιέζει πολύ. Τον πιάνω από το χέρι και περπατάμε...
Πώς μπορείς να κοροϊδέψεις ένα παιδί? Πώς είναι δυνατόν να του κρύψεις αλήθειες? Με κοιτά με βουρκωμένα μάτια.
- δεν θα ξανάρθει..
Τολμά να βγεί ο ήλιος. Την ζωή μου την βλέπει ο ήλιος.. Γυρνά και μας κοιτά και μας βλέπει χέρι χέρι και χαμογελά ειρωνικά. Η ζωή μου με ειρωνέυεται. Νιώθω ότι με κοιτούν όλοι με περιφρόνηση. Με εκτελούν με το βλέμα της κρίσης για αυτά που θα κάνω.
- δεν θα ξανάρθει.. Έφυγε για πάντα.. Σωστά?
- .....
- πεσ' μου!! έφυγε για πάντα??
- Ναι .. Έφυγε... Έφυγε για πάντα.
- Δεν προκειται να έρθει ποτέ ξανά γιατί εσύ έφυγες μαζί της! Πες μου έτσι δεν είναι?
- ....ναι.. Έφυγα..μαζί της.. έφυγα και γω .. Για πάντα..
Με κοιτά με τεράστια υγρά μάτια όλο αγωνία για κάτι που ήδη ξέρει.
- Έφυγα και γω.. Είναι αλήθεια.
- έφυγες και δεν θα ξανάρθεις ποτέ! Έτσι δεν είναι?
-..ναι δεν θα ξανάρθω ποτέ.. Είναι αλήθεια..
ο εαυτός μου αρχίζει να κλαίει. Βλέπω στο σφιγμένο του πρόσωπο την εικόνα μου. Τους μαύρους κύκλους μιας ξενυχτισμένης ζωής.. Βλέπω εμένα στο μέλλον.
- έχεις φύγει εδώ και καιρό και μου το κρύβεις.. Είσαι ήδη νεκρός και με κοροϊδεύεις! Δεν θέλω να σε δώ ξανα! Ποτέ ακούς? Ποτέ!
Για πρώτη φορά νιώθω το χέρι μου να τον κρατά σφιχτά παρά ποτέ. Πονάω. Δεν μπορεί να μείνει άλλο. Δεν μπορεί.. Τον αφήνω χωρίς να κοιτάξω καθόλου. Φεύγει τρέχοντας μακριά. Χάνεται στο τέλος του διαδρόμου με τις πλάκες και το χορτάρι. Περπατώ μηχανικά με κενά μάτια. Κατευθύνομαι στην έξοδο. Πρώτη φορά με αίσθημα αυτοτιμωρίας. Αραγε έτσι νιώθουν οι εγκληματιές όταν εκτελούνται? Οι μελοθάνατοι όταν περπατούν?
Ποτέ ξανά δεν είχε τόση ελπίδα αυτός ο δρόμος. Ούτε τόσο πόνο. Εδώ έδιωξα τις στιγμές μου. Εδώ έχασα και τον πραγματικό εαυτό μου. Εδώ ότι μου έδωσε χαρά. Πιέζομαι να δώ την ελπίδα κάπου. Η ελπίδα δεν κρύβεται εδώ..
Η ελπίδα κρύβεται εκεί στην φύση. Χορτάρι στην πέτρα. Ηλιος στην συνεφιά. Αλλα ο μικρός εαυτός μου φωνάζει ακόμη μέσα μου. Εχει δίκιο. Εχω φύγει για πάντα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
