| |
Πέφτουν τα γράμματα μανιασμένα και τρώνε την ψυχή
Λέξεις σαρκοβόρες που χαράζουν μοναξιές
Τι τίτλο να δώσω στα τέρατα που αναβλύζουν από μέσα μου ;
Ανεβάζω λίγο το κεφάλι να ανασάνουν τα μάτια
Σε αναζητώ παντού
Σε χρειάζομαι απελπισμένα
Και μη ρωτήσεις πόσο χρονών είναι η αγάπη μου
Γιατί πια δε θυμάμαι
Μόνο τα χέρια να μη μου δέσεις
μονάχα αυτά να αιμορραγούν ελεύθερα
Θες να μάθεις αν μου λείπεις ;
Μάθε λοιπόν πως τα βράδια γράφω μέχρι να ξεριζώσω τα σωθικά μου
Μέχρι το χαρτί να με τυλίξει τόσο σφιχτά που να μην σκέφτομαι πια
Μέχρι τα σεντόνια να τυλίγουν το κορμί και να το βάφουν στο χρώμα σου
Τούτη η καρέκλα έχει φτιάξει τρύπα απελπισίας
Και κάνει ελεύθερη πτώση σε ένα βυθό που ξεπλένει τα πάντα
Εμένα , το μέλλον , τις υποσχέσεις ,τα όνειρα που ψιθυρίζαμε μην και τα κλέψει το πρωί
Μόνο εσύ έμεινες εθιστική μυρωδιά στην σκέψη μου
Ανεξίτηλη ανάμνηση που γίνεται μελάνι τις νύχτες
Και γράφει , γράφει γιατί μόνο αυτό της έμεινε πια ...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
