| |
Στο χείλος του κόσμου, στην άκρη του ορίζοντα καθισμένος.
Περιμένοντας μια σταγόνα νερού αρμυρού να δροσίσει τα χείλη του.
Για μάνα μια θάλασσα, για πατέρα μια νότα.
Χωρίς αύριο, χωρίς χθες. Μόνο σήμερα.
Πως κάνει τόπο στην οργή, πως μοιράζει το φιλί, πως κρύβει τόση ψυχή πίσω απ' τα λόγια τα σταράτα!
Με μιαν αυγούλα θλιβερή πορεύεται, που να βρει την ουσία; Σε ποιά παρουσία να εναπωθέσει τα ονείρατά του; Κι είναι τόσα...
Από ποιό καημό να τον λυτρώσει; Τι σου 'ναι κι η σταγόνα!
Πέφτει βαριά στα χείλη του, όπως βαρύς είν' ο τόπος του, η πίστη του. Και του θυμίζει λίγο Ελλάδα, λίγο γη, λίγο μητέρα. Μέσα στα δάκρυά του μιαν ελπίδα! Ξάφνου σηκώνεται. Θα βρει τη δύναμη να ξεχαστεί, ν'αποκοιμηθεί, να ζήσει.
Θα τό βρει το νόημα, θα την έβρει την ουσία.
Και δε θα 'ναι αργά αγάπη μου.
Δε θα 'ναι.
Μαρία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
