| |
| | Δυο σταγόνες ευτυχίας |  | | |
Ω, τάφε μου,
μόνιμη φυλακή μου,
ζωντανή...
Πότε θα βγω,
απο τούτο το κελί,
για να μαζέψω,
τη δροσιά του πρωινού,
τη λατρεμένη?
Ω, φυλακή μου,
στενή, ψυχρή,
μονάκριβή μου...
Πότε θα ζήσω,
της ψυχής τη χαραυγή,
για να γιορτάσω,
μια δική μου λευτεριά,
παντοτινή?
Μες στο μπουντρούμι μου,
ήλιος δεν μπαίνει,
ούτε απο τοίχο...
Μόνο υγρασία,
έχει μαζέψει το κελί,
κι είμαι ένα έρμαιο,
της τύχης αδικημένο,
ένα σπουργίτι,
που πηγαίνει για σφαγή!
Είμαι το δάκρυ,
που κυλάει απο την πέτρα,
το τελευταίο δείγμα,
και μια ένδειξη ζωής...
Για να πεθάνω,
πληγωμένος,
είναι κρίμα,
ζητώ απ'το θάνατο,
χαριστική βολή,
μα να προλάβω,
δυο σταγόνες ευτυχίας,
να γευτώ κάποιο πρωί!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
elli
29-07-2005 | Πολύ αρχαίο ελληνικό δράμα έβαλες σ' αυτό...Θάρθει όμως ο από μηχανής θεός και θα δώσει λύση...Dont worry be happy!!! | | Γιώργος_Κ
30-07-2005 | Είναι αλήθεια, την ξέσκισα την Αντιγόνη του Σοφοκλέους!!! Καλημέρα Έλλη...:) | | samprina
31-07-2005 | Τι έγραψες πάλι ρε άτομο;;!! | | Γιώργος_Κ
31-07-2005 | Χμ....σ΄άρεσε, ε? Να είσαι καλά και σ'ευχαριστώ κουκλίτσα!! | | annaΤi
31-07-2005 | Γιώργο???????? Με εξέπληξες, ευχάριστα!!! :-) | | Γιώργος_Κ
31-07-2005 | Αννούλα, ακολουθεί νέο ποίημα αρκετά όμορφο...για δες το!! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
