Ένα λιβάδι απλώνεται εμπρός μου, πράσινο με ένα λοφίσκο στα 180 μέτρα μπροστά.
Δεξιά μια βελανιδία, ξεχασμένη από νερό και ανθρώπους.
Και μια κούνια με ένα σχοινί-ίσως για ένα παιδί ακροβάτη.
Η φύση σε τέλεια αρμονία τήκτει ακόμα μια μέρα.
Ο ήλιος ανατέλλει στοργικά μπροστά στους βιαστές του.
Ζέστη, υγρασία και άπνοια. Αστικός Αύγουστος. Βιώνουμε τα τελευταία 24ωρα ενός καλοκαιριού πιο φτωχού από πνεύμα, πιο γεμάτο από οινόπνευμα και γεμάτο κιτσάτα πανηγυροπαζαρια με μοχίτο-νησιά και τουρισμός-τα σημάδια στον κώλο μας είναι φρέσκα από το πιάσιμο που μας έκαναν φέτος. Και επικειται βιασμός.
Και γύρω σαν χαρούμενη μέλισσα, τριγυρνάει μια γυναίκα που με κάνει να ξυπνάω ιδρώμενος και χαρούμενος.
Ανάμεσα στις δυο εικόνες τις πρώτες, βίωσα και τις δύο.
Την μια στο χθεσινό μου όνειρο, την δεύτερη τώρα.
Ειθε μια μέλισσα να μας ομορφάινει την ζωή και να μας βγάζει από τον λήθαργο της μίζεριας μας.
Τα καταγράφω όλα τούτα, μην τυχόν όταν πεθάνω γέματος από ζωή, βρεθεί κάποιος να ρωτήσει:
"Είχε πάθος?"
Η απάντηση είναι στα πίξελ σου.
Υ.γ Επιστρέφω στο μελλίσι μου μειψηφικέ μου αναγνώστη.
