| |
[I][B][align=center]ΚΥΚΛΩΝΑΣ
Τα μέτρησα τα λόγια μου μα και τις προφητείες
που ήθελαν να σμίξουμε μα και να χωριστούμε
κι απάνω που τα μούτρα μου κατέβασα για να ‘ρθω, επάνω εκεί στην αγκαλιά
... τα νύχια της ξεπρόβαλαν μαύρα και κοφτερά, να πνίξουν ό,τι ζήσαμε κι όλες τις προσδοκίες
προσπάθησα ...
αλλά είναι μέρες που την ψάχνω για να βρω σε ποια καρδιά ανήκω
κι όσο σκαλίζω τη ζωή μου βλέπω άδειες τις ημέρες μου
περνά ο καιρός, μητέρα, κι ο χρόνος θα γιατρέψει...
αυτό το ποίημα θα το γράψω σε συνέχειες
για να ‘χουν ένα πάτημα οι ώρες μου να λένε πως τις ξόδεψα φιλότιμα
κι ύστερα θα το πάρει ο άνεμος και τα χαμένα λόγια
οι μαύρες οι σκιές των αναμνήσεων και η κλεισούρα
και τώρα σε τούτο εδώ το χώρο που μαζί της δημιούργησα
αναρωτιέμαι όλη αυτή η αγάπη που την ξόδεψα, αν άξιζε να χαριστεί απλόχερα
τα δάκρυα που χύθηκαν στο πάτωμα ανελέητα, αν άξιζαν
το σάλιο μου απ’ τα χαμένα λόγια αγάπης, τα φιλιά, οι αγκαλιές
που βράχος έγιναν να στηριχθεί επάνω τους...
οι τοίχοι θα βαφόντουσαν στο χρώμα το λευκό
μα τώρα με το πείσμα της θα τους ταιριάζει μαύρο
το μαύρο της εκδίκησης και της αδιαφορίας
αυτό που αποκόμισα, στυγνό εγωισμό!
(Ετούτο το ποτάμι πια δεν έχει γυρισμό)
μου έρχεται να σπάσω τα ενθύμια που μάζευα
να σκίσω όλα τα ψεύτικα τα λόγια της αγάπης
γιατί σε κάθε εκατοστό υπάρχει το άρωμά της, η σκέψη της
η δαχτυλιά απ’ το χέρι της και τα τρελά όνειρά της
... το πάθος της υπάρχει επάνω στο κρεβάτι,
κι εκεί είναι που τα μάτια μου βαραίνουν και βουρκώνουν...
και κάθε λέξη που μετρώ απ’ τα ενθύμιά της
πληγώνει περισσότερο τα αισθήματα, μητέρα...
Αμέτρητα αποτσίγαρα, καπνοί στο πέρασμά της
την κάθε μέρα που μετρώ γερνάω γρηγορότερα
και μοιάζω με μεσήλικα που έχασε το βιός του
“με πούλησες” αυτό ταιριάζει μόνο για απάντηση στα χείλη της
- σε κάθε ένα απ’ τα γραπτά της! -
“με πούλησες φτηνά για ν’ αγοράσεις μοναξιά...”
κι ακόμα βρίσκω ενθύμια, σκιές του παρελθόντος
κι εκεί που πάω να ξεχαστώ απ’ τα πολλά χαστούκια
το πνεύμα μου ζαλίζεται από τη σκέψη πάλι
κι αρχίζω να τη σκέφτομαι κι εγώ όπως και πρώτα ...
η σκέψη της, μητέρα, πάει να με τρελάνει!
εγώ ο “άρρωστος” αγαπημένος της, ο αθεράπευτα ερωτευμένος
κι “επικίνδυνος” εκφραστής της ζήλιας της αγάπης
εγώ ο “ποιητής” του πείσματος και των εγωισμών της
εγώ ο “διασκεδαστής” του δόλιου μας του έρμου συναισθήματος
που έριξα τα μούτρα μου για να της πω “συγνώμη”
εγώ που περιβάλλομαι ακόμα απ’ τις σκιές αυτού που πέρασε και μόχθησα να ΜΗΝ τελειώσει ...
δηλώνω ταπεινά πως η αγάπη μου η τόση, δεν ήταν παραμύθι όπως και τα δικά της
γιατί όπως με βλέπετε γράφω για τα δεινά της
που άφησε επάνω μου ετούτος ο κυκλώνας ......
''...καπνίζω μέσα στο δωμάτιο κι όλο πίνω
και με τις μνήμες των φιλιών δάκρυα χύνω
όλα τα λόγια των τρελών ήταν δικά μας λόγια
πάρε τις λέξεις τους και καν' τα κομπολόγια...''
(να τα μετράς Χριστούγεννα στο τζάκι, ένα-ένα!)
γιώργος_κ[/align][/B][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
