| |
Ένας καθρέφτης είν’ αρκετός για ν’ αντικρύσεις
Ότι Ελληναράδες κι Έλληνες δεν είμαστ’ ίσοι
εμείς παιδιά θνητών κι αυτοί παιδιά θεών
που μίλαγαν μαζί τους.
Για Παρθενώνες και ναούς κι αγάλματα κι αστέρια
Για γνώση που «οίδε η λαίμαργη πως τίποτα δεν οίδε».
Κι ύστερα ήρθαν οι ιερείς κι οι καλογέροι όλοι
Κι ένας στρατός βυζαντινός αμέτρητος με λόγχες
Και με εντολή βασιλική «ες έδαφος να φέρει»
Κάθε ναό κάθε θεό, που Έλληνα να μοιάζει.
Και πέθαναν οι Έλληνες μαζί με τους θεούς τους
Ο Διόνυσος κι οι σάτυροι έσβησαν σαν το γέλιο
Έπαψαν και οι κένταυροι στα δάση να καλπάζουν
Μια ησυχία νεκρική χωρίς ουτ’ ένα κλάμα.
Κλαίνε τα’ αγάλματα;
Ένας καθρέφτης είν’ αρκετός για ν’ αντικρίσεις
Ότι Ελληναράδες κι Έλληνες δεν είμαστ’ ίσοι
Είμαστε χώρια αντικριστά, στου ποταμού την όχθη.
Παριστάνοντας τους απόγονους. Ως πότε;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
