| |
Το όνειρο να φοβάσαι πάνω από όλα. Εκεί είναι η παγίδα. Το μυαλό κάνει χιλιάδες σκέψεις κάθε μέρα, αρκετές για να πνίγεσαι σε ένα φλιντζάνι καφέ μόλις ξυπνήσεις, για να πνίγεσαι σ’ένα και μόνο θλιμμένο δάκρυ λίγο πριν κλείσεις τα μάτια το βράδυ κι αγκαλιάσεις το μαξιλάρι-γιατί πέρα απ’το μαξιλάρι δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο το κενό και δυο-τρεις σκόρπιες λέξεις, τα κατακάθια μιας άδειας μέρας. Ευτυχώς οι περισσότερες σκέψεις περνάνε, χοροπηδάνε για λίγο μέσα στο μυαλό σου, αφήνουν προσωρινά σημάδια κι ύστερα γίνονται και πάλι ο αέρας που αναπνέεις, ο καφές σου, το άψυχο μαξιλάρι. Πονάνε, μονάχα για λίγο, λες και περνά ξυστά το ξυράφι από το μάγουλό σου ίσα ίσα για να σε γδάρει, ίσα ίσα για να κυλήσει μια σταγόνα αίμα και να τρομάξεις. Έχουν προκαθορισμένη πορεία οι πλείστες σκέψεις, η σύντομη ιστορία τους τελειώνει στο άπειρο της λήθης.
Να φοβάσαι εκείνες τις σπάνιες, τις φαινομενικά ανώδυνες σκέψεις που φέρνουν τα φεγγάρια όταν η μοναξιά σβήνει απότομα μέσα σε κάποια μάτια που ανακαλύπτεις διστακτικά, με φόβο (ίσως και με αρκετό ενθουσιασμό). Εκείνες τις σκέψεις να φοβάσαι, αυτές που δεν είναι περαστικές και περιφερόμενες, αυτές που σε καταδιώκουν, που γαντζώνονται στο μυαλό σου και παίζουν ανελέητα παιχνίδια με τη σκοτεινή σου πλευρά, τον τρωτό εαυτό σου. Εκείνες τις αβέβαιες σκέψεις, που στην αρχή τρυπώνουν στον κόσμο σου τρεκλίζοντας, σαν να περπατούν σε τεντωμένο σκοινί, σαν να χορεύουν χωρίς να ξέρουν τα βήματα. Τα χαζά όνειρα που πλάθεις κοιτάζοντας χαρταετούς και θάλασσες, παλάτια στην άμμο, τριαντάφυλλα σε πεζούλια, καρδιές στους κορμούς των δέντρων, σε ξεχασμένα παγκάκια. Τα μικρά, χαζά όνειρα να φοβάσαι. Τις μικρές, ανώδυνες, πεισματάρικες σκέψεις που κολλάνε στο μυαλό σου όπως κολλάει η μυρωδιά του έρωτά σου στα ρουθούνια σου. Τα μικρά, χαζά όνειρα που πολλαπλασιάζονται, ενώνονται, αλλάζουν σχήματα, μεταμορφώνονται, μεγαλώνουν, γίνονται ένα. Ένα όνειρο. Το όνειρο. Αυτό να φοβάσαι.
Όσο η σκέψη παραμένει σκέψη, μπορείς να έχεις τον έλεγχο. Να φοβάσαι τη μέρα που η σκέψη θα γίνει όνειρο, και το όνειρο συναίσθημα για να ξυπνούν οι αισθήσεις εκεί που θα ‘θέλεις να κλέψεις μια ανάσα ηρεμίας. Όσο μεγαλώνει το όνειρο τόσο μεγαλώνει κι η θάλασσα για να πνίγεσαι-για να πνίγεσαι, όχι παροδικά, αλλά τακτικά κι ακόμα χειρότερα απροειδοποίητα. Το κύμα θα σε γυροφέρνει όπου κι αν βρίσκεσαι, στη μέση της πόλης, όταν θα περπατάς αποξενωμένη ανάμεσα σε κοπάδια αδιάφορων ανθρώπων, στις κυριακάτικες βόλτες σου με αγαπημένα πρόσωπα, στις πιο προσωπικές σου ώρες. Να φοβάσαι τη μέρα που το όνειρο θα καταπιεί την πραγματικότητά σου, τη μέρα που θα αρχίσεις να ζεις για το όνειρο, τη μέρα που η ζωή σου θα αρχίσει να φαίνεται πολύ μικρή δίπλα στην απεραντοσύνη μιας απρόσιτης υπόσχεσης. Τη μέρα που το όνειρο θα ‘ναι η αντανάκλαση στο ποτήρι σου κι η μορφή στον καθρέφτη σου που δεν θα αναγνωρίζεις. Να φοβάσαι τη μέρα που στο πρόσωπό σου θα βλέπεις το όνειρο, τη μέρα που θα μεταμορφωθείς στη μάσκα που δανείστηκες προσωρινά, τη μέρα που θα νιώσεις να πέφτεις, να στριφογυρίζεις σαν μπάλα φωτός μέσα στο χάος του ονείρου.
Ό,τι ήταν κάποτε σε τάξη μπορεί να βυθιστεί σε αταξία. Η δύναμη ενός ονείρου, η εκρηκτική ενέργεια μιας έμμονης ιδέας μπορεί να τα πάρει όλα και να τα σηκώσει-ακόμα κι όσα θεωρούσες κάποτε δεδομένα. Το όνειρο να φοβάσαι πάνω από όλα. Την παγίδα του ‘θέλω’. Μια σπίθα χωρίζει το ‘θέλω’ από το ‘χρειάζομαι’. Την πυρκαγιά του ονείρου να φοβάσαι. Εκείνη τη μέρα που το όνειρο θα βάλει φωτιά στο μέσα σου, μέχρι να γίνουν στάχτη όσα ήξερες, μέχρι να αναγκαστείς να ξαναγεννηθείς από τη στάχτη. Μια σπίθα χωρίζει το όνειρο από την ωρίμανσή σου. Πες μου μικρή μου, φοβάσαι;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
