| |
Δεν μιλάμε πια δεν μιλάμε
μοναχά τις πλάτες μας
στο κρεβάτι σαν ξαπλώσουμε
γυρνάμε!
Δεν μπορούμε πια! Τι να να πούμε;
είν΄ τα λόγια μας φτωχά να ειπωθούνε,
τις καρδιές μας τις κλειδώσαμε και πάμε,
στο ταξίδι της ζωής αργοκυλάμε!!
Είναι τα μάτια μας κενά και δεν προσμένουν
εικόνες μιας ζωής αργοπεθαίνουν
κι η ανάσα μας ακόμα μας τρομάζει
Πεθαίνουμε κάθε στιγμή , μα δε μας νοιάζει!!!!!
Δεν μιλάμε πια! Δεν μιλάμε
και μαζί πια όσα ζήσαμε σκορπάνε,
Ένα πέπλο μας σκεπάζει κι είναι κρίμα
τυφλωθήκαμε κι οι δύο! κανένα σήμα!
Δεν ακούμε πια τον χτύπο της καρδιάς μας
τον κλειδώσαμε στο χρονοντούλαπά μας,
παγωμένοι μες στο άγριο τ’ αγέρι,
μάταια ψάχνουμε να έρθει καλοκαίρι!
Δεν μιλάμε πια, δεν μιλάμε,
και οι νύχτες μας πολύ αργά κυλάνε
ξεχαστήκαμε πια κι έχουμε γίνει δύο
κι’ ο χειμώνας έφτασε! Παγώσαμε απ’ το κρύο
δεν γελάμε πια! Δεν γελάμε
γιατί μέσα μας πολύ βαθιά πονάμε
δωσ’ μου βάλσαμο να γιάνω την καρδιά μου
για να λιώσει ο πάγος που έχω στην καρδιά μου!
Έχουμε ένα όνειρο! Μη μας αφήσει
μη γλιστρήσει, και δεν το έχουμε αγγίξει!
ας πιαστούμε απ’ το χέρι κι ας πορευτούμε
το ταξίδι της ζωής μας ας το γευτούμε!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
