| |
Με σκότωσες πάλι.
Σε είδα μα δεν είπα τίποτα. Θέλησα μόνο να σε δω.
Είχες πάθος. Και χαμογελούσες . Χαμογελούσες πολύ.
Θυμάμαι τα χέρια σου, σαν φίδια τυλίγονταν στο κορμί μου.
Με σκότωσες πάλι.
Σε μια κορνίζα στηρίζω τη λογική μου. Ξύλινη, από αυτές τις φτηνιάρικες που βρίσκεις παντού.
Με σκότωσες πάλι.
Σε είδα μα δεν είπα τίποτα. Τι να πω άλλωστε? Έπρεπε να σου πάρω χρυσή, θα ταίριαζε περισσότερο με το χρώμα των ματιών σου.
Με σκότωσες πάλι.
Τι με κοιτάς μ’αυτό το χαμόγελο? Δεν έχω κάνει κάτι! Τι, επειδή κλαιω?
Με σκότωσες πάλι.
Σταμάτα στο λεω. Θα σε φύγω απο΄κει, θα σε κρύψω στο λεω!
Με σκότωσες πάλι.
Δεν αντέχω αυτό το χαμόγελο- μοιάζει τόσο ειρωνικό. Αηδιάζω τα δάκρια στο στόμα μου.
Σταμάτα να κοιτάς! Αρχίζει να με πιάνει φαγούρα.
Πάρε αυτά τα φίδια από πάνω μου!!
Όλα γυρίζουν τώρα, πιο γρήγορα – πιο γρήγορα- πέφτω για να βρω την ισορροπία μου. Το ρολόι είναι και αυτό ξύλινο, σαν εσένα- τοκ τικ τοκ τικ τοκ τικ! Κτυπάει ανάποδα, πρέπεί να του αλλάξω τη μπαταρία. Μόνο εσύ δεν κινείσαι, με κοιτάς με αυτό το χαμόγελο!
Βρόμικα φίδια! Το ακούω τώρα. Γελάς! Γελάς μαζί μου! Φτάνει σου λεω!
Με σκότωσες πάλι...
Το ταβάνι είναι ήρεμο, άσπρο με ένα κίτρινο λεκέ.
Δεν πειράζει, το’χω πάρει απόφαση...
Με σκότωσες πάλι.
Για τελευταία φορά. Έρχομαι...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
