| |
| | Γονείς |  | | | http://kanellia.wordpress.com | | |
Είδα ένα παιδάκι να χουχουλιάζει και να βολεύεται στην αγκαλιά του πατέρα του...
Πόσο το καταλάβαινα...
Δεν υπήρχε καλύτερο χουζούρι...
Μετά από ένα τρελό γλέντι, με όλη την φασαρία γύρω ήταν το καλύτερό μου...
Πήγαινα και ξάπλωνα στην αγκαλιά του μπαμπά, ξέροντας πως η μαμά είναι πάντα δίπλα να ανησυχεί για το αν κρυώνω, αν βολεύομαι, αν ξεκουράζομαι... Και να ακούω τις φωνές τους, το γέλιο τους.. Ειδικά αυτό το χαρακτηριστικό της μαμάς μου...
Η απόλυτη ασφάλεια... Ο καλύτερος ύπνος! Ήμουν κομμάτια, ένιωθα και άκουγα τους πιο δικούς μου ανθρώπους δίπλα μου να περνούν καλά και απλά παραδινόμουν...
Ή τα μεσημέρια, που πήγαινα και χωνόμουν στην θέση της μαμάς και ξάπλωνα με τον πατέρα μου ο οποίος πάντα με ξάφνιαζε που καταλάβαινε πως είχα τα μάτια μου ανοιχτά (γιατί με το τότε μυαλό μου δεν καταλάβαινα πως άνοιγε τα μάτια του τόσο λίγο ώστε να με δει) και η μαμά ερχόταν δήθεν να παραπονεθεί που της έπαιρνα την θέση αλλά ευχαριστιόταν που με έβλεπε να ξεκουράζομαι...
Δεν το έχω βρει πουθενά αυτό το συναίσθημα ασφάλειας... Και οι δυο τους πάντα εκεί, για εμάς, τα παιδιά τους... Που ό, τι κι αν τραβούσαν, ό,τι κι αν τους κάναμε, στο τέλος της ημέρας ήμασταν ό,τι πολυτιμότερο έχουν... Κι εκείνοι για εμάς...
Δεν θα σταματήσω ποτέ να είμαι ευγνώμων για τις στιγμές που μου έχουν χαρίσει... Μια αγκαλιά τους, ένα χάδι, ένα φιλί, ένα βλέμμα τους είναι αρκετά για να σε σκλαβώσουν...
Μα πως να μην λυγίσεις στο βλέμμα ενός ανθρώπου ο οποίος κυριολεκτικά θα έκανε τα πάντα για να είσαι εσύ καλά...
Γι' αυτό και μπορούσα να κοιμηθώ ήρεμα όπου κι αν βρισκόμουν, ό,τι κι αν γινόταν... Γιατί δεν θα με πείραζε ποτέ κανείς όσο ήμουν μαζί τους...
Φτάνω τα 22 κι ακόμα ξέρω πως είμαι ασφαλής όσο είναι δίπλα μου εκείνοι...
Γι' αυτό πείτε με “παιδί της μαμάς και του μπαμπά”, δεν θα προσβληθώ, θα είμαι περήφανη...
Γιατί με τέτοιους γονείς τιμή μου να είμαι παιδί τους...
[align=right][B][I]Κανελλία...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | And it was written up in the book of life... | | | |
|
Music_and_coffee
16-09-2010 @ 17:47 | Πολύ όμορφη, νοσταλγική περιγραφή των παιδικών χρόνων σου! Έχεις απόλυτο δίκιο να νιώθεις περήφανη γι' αυτές τις στιγμές και γι' αυτούς τους γονείς Κανελλία. Χρωστάμε στους γονείς μας πολλά, ειδικά όταν παίρνουν πάνω τους όλες τις δυσκολίες για να μεγαλώσουμε ανέμελα και να τα καταφέρουμε. Να είσαι καλά, να τους χαίρεσαι και να χαμογελάς! | | monajia
16-09-2010 @ 21:44 |
Γιατί με τέτοιους γονείς τιμή μου να είμαι παιδί τους...
Ο ΩΡΑΙΟΤΕΡΟΣ ΥΜΝΟΣ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ......ΜΠΡΑΒΟ ΚΑΝΕΛΛΙΑ.....
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | yiannistellidis
16-09-2010 @ 22:50 | ::yes.:: ::theos.:: ::theos.:: | | idroxoos
16-09-2010 @ 23:05 | ::up.:: ::yes.:: ::hug.:: | | μηχανοδηγος
16-09-2010 @ 23:20 | http://www.youtube.com/watch?v=O3Qui0eSCjI
::angel.:: ::blush.:: ::angel.:: | | φλοισβος
17-09-2010 @ 03:52 | Εκπληκτικό!!!!! Καλό μεσημέρι Κανελλία!! | | στίχος
17-09-2010 @ 04:50 | Τυχερό παιδί - σκέψου τα ορφανά ακούσια ή( πολύ χειρότερα ) εκούσια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | **Ηώς**
17-09-2010 @ 23:55 | αέναη διαχρονική σχέση.... ::hug.:: ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
