| |
Τι με κοιτάς απορημένη; Κάτι τυπάκια σαν κι αυτόν μάτια μου, τα παίζω στα δάκτυλά μου. Τα έχω στο τσεπάκι μου που λέμε-ναι, είναι μικρό το τσεπάκι αλλά -για φαντάσου- μια χαρά χωράνε. Δεν με ξεγελούν οι μικρότητές τους, είναι γνωστό το κόλπο τους και όχι δεν αερολογώ, μιλώ εκ πείρας. Σου χώνουν το μεγενθυντικό φακό στα μούτρα κι ύστερα σου μιλούν για μεγαλεία, να τι κάνουν. Έτσι κι εγώ τους δίνω το φακό στο χέρι (και τα παπούτσια άμα λάχει), κι άντε γεια-σιγά μην με στραβώσουν.
Τι με κοιτάς απορημένη; Αυτοί μια ζωή τα μπογαλάκια τους γυρεύουν για να φύγουν. Κι ένα θύμα να τρέχει ξωπίσω τους, σαστισμένο-όλοι οι ανασφαλείς για λίγα ψίχουλα επιβεβαίωσης ζούνε. Η αναίδειά τους αγγίζει τα όρια της αηδίας. Πρώτα σου υπόσχονται αγάπες, βγάζουν τριαντάφυλλα απ’τον κόρφο τους, σου προσφέρουνε απλώχερα στιχάκια μέσα απ’την καρδιά τους. Κι ύστερα γίνονται καπνός, αν ήτανε δηλαδή ποτέ τίποτε περισσότερο από μια ιδέα. Ποια καρδιά τους; Μια τρύπα στη θέση της καρδιάς τους, σαν να τους τρύπησε σφαίρα. Φούμαρα κι αγάπες, μούρη σου πουλάνε, ξύπνα.
Όχι, δεν έχω υποστεί μετάλλαξη, να μην φοβάσαι. Είμαι ρομαντικό παιδί, μα αυτό δεν σημαίνει πως κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου. Έχω δικαίωμα να ονειρεύομαι, όμως έχω και δικαίωμα να γουστάρω την αλήθεια. Δεν είμαι κανενός το κορόιδο κι άμα μυρίσω τον καπνό του ψέματος φουλάρω τις μπαταρίες μου και φεύγω με χίλια. Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά, αυτό να το θυμάσαι-και δεν είναι που φοβάμαι να μην καώ, είναι που θέλω να καίομαι για το σωστό λόγο. Αυτούς του ανυπόφορους, του μυγιάγγιχτους ανθρώπους που θέλουν να αγαπιούνται μόνο όσο αντέχουν, εγώ δεν τους αντέχω.
Όχι, δεν είμαι ούτε σκληρή ούτε εξοργισμένη-αλλά βράζει το αίμα στις φλέβες μου και δεν συμβιβάζομαι με αυτούς που φοβούνται να ζήσουν. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά, αξίζει να κοιτάς κατάμματα την ζωή κι ας είναι κάποτε να γλιστρήσεις, και να πέσεις, και να ρεζιλευτείς και να πονέσεις. Μα κάτι τυπάκια σαν κι αυτόν μάτια μου, δεν ξέρουν ούτε τι θέλουν ούτε πού πηγαίνουν. Όπου τους πάρει το ποτάμι-ή καλύτερα, όπου τους πάρει το κοπάδι. Βιάζονται να κρύψουν το λασπωμένο τους πρόσωπο μέσα στο πλήθος, μέχρι να αλλάξουν προσωπείο. Από πόλη σε πόλη και από αγκαλιά σε αγκαλιά, και πτου κι απ’την άρχη-κι άντε να βρουν σωτηρία. Να μην ξέρεις ποιος είσαι κι αντί να ψάχνεις για σένα να ψάχνεις για κρυψώνα. Ιδιοφυές το σχέδιο, και πού να καταλάβουμε εμείς οι τιποτένιοι-μωρέ, δεν μας παρατάτε.
Μικρή μου φίλη, τι με ρωτάς ποιο είν’το σκεπτικό τους; Έχουν για φιλοσοφία ζωής το να το βάζουνε στα πόδια. Όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια, αυτό δεν λένε; Κι εμείς είμαστε ατίθασες καρδιές, μας αρέσει να αγαπάμε. Εμείς κι αυτοί. Ουδεμία ομοιότητα κι άντε να βγάλεις άκρη. Μην με κοιτάς απορημένη, βάλε μπρος και πάμε γι’άλλα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
