| |
| | Τα παιδια μου, τα ποιηματα μου |  | | | A happy vicar I might have been two hundred years ago,to preach upon eternal doom and watch my walnuts grow .E.B. | | |
Αφηνω χωρο για σας, για αυτα που θα 'ρθουν
στο δρομο καρτερουν ακομα,
σ ' αυτα οι εναπομειναντες,
να πορευθουν με οποιο χρωμα.
Σε ξωβεργες απ' ονειρα υποσχομενα πολλα,
πιαστηκαν αιχμαλωτες καθε ειδους στιγμες,
ολες οι χαρες, μα και οι λυπες και οι συμφορες.
Πονοι να δεις, πως εκλιπαρουνε,
ξανα στις ζωες ανθρωπων ν ' αφεθουνε
και να θερισουν οτι προλαβουνε απ' αυτες.
Πρεπει το ωραιο κ' η ομορφια του, να εκφραστει,
θλιψη, χαρα, θανατος, ζωη και συμφορα ακομα.
Ποταμι ξεχυνονται οι λεξεις
και πνιγονται στον πατο, το ρηχο,
βαρουλκο χωρις εμπνευση, οι σκεψεις.
Παιδια μου, τα ποιήματά μου,
αυτα θα συνεχισουν την πορεια,
τη σαν βατο καιομενη φιλοδοξια,
εναντια στη στερηση ουρανου και γης,
που εχουν βιαια αφαιρεθει,
εναντια στην τυραννια.
Παιδια μου, τα ποιήματά μου,
αυτα, θ ' αφησω απογονους και κληρονομους,
αυτα, θα φερουν ολα τα δικαιωματα μου.
Τι κι αν τιμαρια δεν τους αφησε η μανα.
Με την αγαπη της τ ' αναστησε,
ζωη τους δωρησε, πνοη και σαρκα,
μεσα απ' την περισυλλογη και ποιηματων, τη γραφη.
Η μια λεξη διπλα στην αλλη, σφιχταγκαλιασμενες
και αδερφωμενες προσπερνανε τις σκιες,
τις παραπλανητικες, τις πλανεμενες,
να ενσαρκωνονται σε στιχους και στροφες,
να ερωτευονται και να παντρευονται μονο, ποιητες.
Κι οταν καποιου ο νους τις απαγγελλει,
εκεινες να χαριζουν ουρανιας χαρας,
ανεκτιμητες πνοες, ανασες-μελι, ανασες γεννημενες
σε μικρες αλλα πολυτιμες του πνευματος πηγες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
curious
27-07-2011 @ 13:30 | ::whist.:: ::love.:: ::angel.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
