| |
Η παρουσία σου το τέλος παγιδεύει
δεν έχω θάρρος να σε ρίξω στο κενό
ένα κομμάτι μου μαζί σου ταξιδεύει
κι αν το σκοτώσεις μια στιγμή θα σκοτωθώ
Είναι δυο πρόσωπα που γνώρισα από σένα
της απουσίας είν’ ακόμα πιο σκληρό
τυφλός ορίζοντας και τρέχω δίχως φρένα
σαν μια ταλάντωση σε τρύπιο ουρανό
Όσα ζήσαμε παλεύω να ξεχάσω
για να μην έχω ούτε στιγμούλα να πιαστώ
ένα αντίο να σου πω και να σε χάσω
απ’ την αφή μου που σε είχε προορισμό
Κι όσα δεν ζήσαμε οριστικά θα μείνουν
καλά κρυμμένα μέσα σ’ όνειρα λειψά
που η μοίρα τους το έταξε ν’ αργήσουν
και τώρα τρέμω που είν’ από καιρό νεκρά
Και όσο φεύγεις τόσο μέσα μου φυτρώνεις
δηλητήριο να είσαι ή γιατρικό;
και όσο φεύγω τόσο μέσα μου ριζώνεις
σαν μια στεριά που ‘χει στερέψει από Θεό
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
