| |
Μια ζωη γεματη αδιαφορες στιγμες...
μια καρδια γεματη αχρηστες,θολες μνημες...
Ειναι ο χρονος που μουδιασε τοσο την ψυχη,
η το ειρωνικο βλεμμα μιας καταστασης
που δεν μπορεσες να αντιμετωπισεις....
Βρεχει εξω...
οι σταγονες πεφτουν λυσσασμενα πανω στο τζαμι
μα εσυ εισαι ασφαλης πισω απο την βιτρινα...
ασφαλης.....πνιγεσαι μεσα σε μια λασπωμενη
λακουβα γεματη ψεμα.
Ο θανατος ειναι τοσο εκπρωσδεκτος αποψε ετσι...?
σαν φιλος καλεσμενος απο παντα καθεται διπλα σου
κι εσυ τον παρακαλας να σε αγγιξει...
μα αυτος μονο σε κοιταζει...
μεσα απο τις δυο αδειες κογχες των ματιων του...
παιρνουν το χρωμα των δικων σου καθως κοιτας μεσ'τον καθρεφτη.
Κι ακομη και τωρα ζητας τον εαυτο σου...
Να τος....πισω απο το παραβαν αλλαζει προσωπεια.
Μια διεξοδος προς το ονειρο που εμεινε κλειστη....
μια ρωγμη που εμεινε να ματωνει την καρδια σου...
οταν πεθανες....κι εσυ και η ελπιδα που κυοφορουσες μεσα σου.....
το αιμα σου συνεχισε να τρεχει...
να βαφει τα συννεφα λιγο πριν στερεψει μετα απο καθε ηλιοβασιλεμα....
Χαρτινη φιγουρα σε ενα θεατρο σκιων
που το μονο που γνωρισε ειναι οι σκιες ενος σκυφτου υπογειου...
Στερεψε το φως καπου στην πορεια
δεσμιος στην αγαπη σου,κι ομως ζητας να μπαρκαρεις σε ξενα καραβια...
Ενα ξεχασμενο συναισθημα καθισμενο στον σκονισμενο θρονο του
ποτιζει τις χαμενες αγαπες που ξεπεραστηκαν μα ποτε δεν πεθαινουν....
Ειδωλα της νιοτης καθρευτιζονται πανω στα αδιεξοδα σου....
Χαραματα,κι εσυ παιζεις με τις σταχτες σου...
Λεξεις που τις πηρε ο αερας της σιωπης....
ποθοι τριβελιζουν σαν φωτια πανω στο σωμα σου...
λαμπει η λεπιδα σαν διαμαντι στο σκοταδι....
πονοι μεθυσμενοι κατεβαζουν κοκτειλ αναμνησεων....
Εκεινη η αγκαλια που μπορουσε να αντεξει τα παντα...
εσπασε...σαν γορδιος δεσμος...
Κι εκεινο το πρωι....
κι εκεινο το αντιο...
που δεν ειχες τιποτα....που ενιωθες τα παντα....
τι εμεινε απο τοτε...
Τιποτα....
Ενα σ'αγαπω που το παρεσυρε το κυμα....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
