| |
Πόλη μοναχή και μαγεμένη
με σκόνες και τσιρίδες, ριμαγμένη
μονάχη στην δικιά της λίσσα
από πέτρα και πίσσα
Ανθρώποι νευρικοί και κολασμένοι
τόσο, μα τόσο ξεχασμένοι
περιφέρουν τις ψυχές τους, εδώ και εκεί
ζαλισμένοι φεύγουν, περαστικοί
Μόλυνση νέφος και ρουτίνα
σα μαριωνέτες μέσα στη λαμαρίνα
περιμένοντας να περάσεις στον ήλιο
μια κραυγή να σπάσει τον τοίχο
Δεν γράφω αυτά τα στιχάκια
να σας πω οτι νοιάζομαι ακόμα
κλαίω για 'κείνα τα παιδάκια
που τους φορτώνουμε το άδειο μας το σώμα
κι έσυ έμεινες στην κίνηση ακόμα, σαν πτώμα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
