| |
Το περιστέρι πρέπει να ‘φτασε μεσάνυχτα
μαζί με τη βροχή πάνω στο τζάμι .
Τούτες τις ώρες ανταμώνουν οι ψυχές
και τραγουδάνε .
Εκείνο σιωπηλό κρατούσε μες το ράμφος μια ελπίδα .
Μέσα στα μάτια του οι θάλασσες
του κόσμου που αψηφούσε .
Δεν ήθελα να το ρωτήσω για ταξίδια ,
εγώ που ‘χα μάθει να φοβάμαι τα σύννεφα .
Μονάχα κοίταζα την πέτρινη πληγή
που είχε στην ουρά του .
Στο κόκκινο του αίματος που βλέπεις
έχω μαζέψει συλλαβή προς συλλαβή
τις προσευχές σας ,
μου ψέλλισε .
Πριν λίγο προσπέρασα
τις Συμπληγάδες του κόσμου σας .
Ξέρεις αυτές που ‘χτισαν τα γυμνά σας χέρια με τσιμέντο .
Και τότε εγώ άπλωσα τις παλάμες στη βροχή
να μου ξεπλύνει τη σιωπή που ‘χα φορέσει .
Εκείνο ήξερε .
Το περιστέρι σκέπαζε κάτω απ’ τα φτερά του
τον ήχο του βοριά και τη ζωή που ‘χα ξεχάσει
έξω απ’ το παραθύρι .
Στο πόδι του δεμένο με αλυσίδα και φωτιά
ένα γαλάζιο μήνυμα .
Μεγάλα γράμματα και φωτεινά που ‘χαν ξεμείνει
απ’ του παραμυθιού το ψέμα .
Για σένα μου ‘πε θα το φύλαξε ο καιρός για να στο στείλει .
Και τότε εγώ του έδειξα τους άδειους τοίχους
γύρω μου και τις ρωγμές της νύχτας στο κορμί μου.
Του έδειξα το τίποτα που περιμένω όταν ρουφώ
τις πρώτες της αυγής αχτίδες . .
Εκείνο κατάλαβε και με ένα χάρτινο αντίο
πέταξε ξανά προς το φεγγάρι .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
