Music_and_coffee
08-10-2010 @ 17:40 | Πανέμορφο! | |
στίχος
08-10-2010 @ 19:09 | Πώς διαφυλάσσονται οι " μικρές" στιγμές...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | |
ΓΙΑΝΝΗΣ Κ
08-10-2010 @ 22:51 | Σκέπτομαι....μάλλον είμαι σίγουρος γιά το αποτέλεσμα,
αν αποφάσιζες να γράψεις κείμενο.
Το εύρημα με το καθρέπτη και τα κομμάτια εντυπωσιακό-ξεχωρίζε από άλλα τετριμένα.
Το κλίμα που δίνει αυτή η εσωτερικότητα της φωνής, αγαπημένο.
Καλημέρα | |
monajia
08-10-2010 @ 23:38 | ΤΕΛΕΙΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
oneiropola
09-10-2010 @ 01:09 | ::up.:: ::theos.:: ::up.:: | |
φλοισβος
09-10-2010 @ 01:45 | Καθείς διαβάζει τον καθρέφτη της ψυχής του
μα εγώ τον έσπασα στα μάτια σου, μια μέρα
κι απ΄ τα κομμάτια ένα σωρό εαυτοί μικροί και τοσοδούληδες
ζητούσαν αφορμή να σε πιστέψω.
Απίστευτη έμπνευση!!!!! | |
... άρα υπάρχω
09-10-2010 @ 01:50 | Μεταπτώσεις αισθημάτων
μια "ποτέ" και μια "πάντα"
παίζει μέσα μου η μπάντα
τη ζωή... των θανάτων...
Έτσι το μετάλαβα Αθανασία...! | |
Ναταλία...
09-10-2010 @ 02:36 | ::yes.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
Δέσποινα1971
09-10-2010 @ 04:57 | -Δεν θα θυμάσαι-
κι όμως τη πιο μικρή σιωπή σου έχω μονάχο φυλακτό
ένα τσιγάρο δρόμος το καλώδιο της μνήμης
κι είναι το πιο εύκολο που έχω κάθε νύχτα να το τρέχω
από τη μια άκρη στην άλλη
απ’ το κουτάκι του «Ποτέ» σ’ αυτό του «Πάντα»
Τώρα μ’ ακούς;
::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
**Ηώς**
09-10-2010 @ 04:58 | κι όμως τη πιο μικρή σιωπή σου έχω μονάχο φυλακτό
ένα τσιγάρο δρόμος το καλώδιο της μνήμης............................... ::love.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
Brunhilda
09-10-2010 @ 07:27 | ::whist.:: | |
Celestia
09-10-2010 @ 08:05 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
elsa98
09-10-2010 @ 08:22 | Καθείς διαβάζει τον καθρέφτη της ψυχής του
μα εγώ τον έσπασα στα μάτια σου, μια μέρα
κι απ΄ τα κομμάτια ένα σωρό εαυτοί μικροί και τοσοδούληδες
ζητούσαν αφορμή να σε πιστέψω.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
09-10-2010 @ 09:43 | ::yes.:: ::yes.:: | |
sakti
09-10-2010 @ 15:00 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | |
Ελένη Σ.
11-10-2010 @ 06:03 | Είναι αλήθεια πως κάποιες φορές οι πιο μικρές σιωπές ηχούν μέσα μας σαν φυλαχτά αέναων ήχων…που κουβαλούν στην καρδιά τους μια ελπίδα, μια προσμονή, ακόμα και μια μπερδεμένη φωνή, που φωνάζει μες στη σιωπή, την αλήθεια! Ίδια η γλυκάδα τούτης της φωνής, ακόμα και μπερδεμένη!!! | |
Aνδρέας Lark
21-11-2010 @ 02:19 | Πάλι τα δύο όρια του χρόνου (η ανάσα και η φυγή)...αυτή τη φορά όμως ως 'ποτέ' και 'πάντα'...αυτό το έχουμε ανάγκη να το πιστεύουμε ως αδύναμοι, φθαρτοί άνθρωποι...σ' αυτά τα δύο χτίζεται η αγάπη...στο ανάμεσά τους βρίσκονται τα 'ίσως' και τα 'μπορεί' τα οποία αν τα ξεπεράσεις έχεις την πρώτη υπέρβαση που είναι η ανθρώπινη αγάπη...αν ξεπεράσεις το 'πάντα' και το 'ποτέ' τότε είναι η δεύτερη υπέρβαση δηλαδή γίνεσαι (στο μέτρο του δυνατού) μέτοχος της θείας αγάπης (όχι της θείας ουσίας)... | |
 |
